Ο φασισμός είναι εδώ

Μεγάλη διαμάχη έχει ξεσπάσει, τουλάχιστον μέσω σχολίων σε διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο, σχετικά με τον «παλικαρά» και τις μπουνιές στην Κανέλη.

Υπάρχουν αυτοί που πραγματικά ανησυχούν για τον επερχόμενο φασισμό, αυτοί που παριστάνουν ότι ανησυχούν και οι οποίοι όψιμα ανακάλυψαν ότι υπάρχει και κάτι τέτοιο και αυτοί που υπερασπίζονται τον Κασιδιάρη.

Το λάθος που γίνεται είναι ότι προσπαθούμε να πάρουμε θέση και να κρίνουμε απομονώνοντας το περιστατικό αυτό από το σύνολο της πραγματικότητας αλλά και από τα ιστορικά γεγονότα, που δεν θα έλεγε κανείς ότι επαναλαμβάνονται σαν φάρσα αλλά μάλλον σαν τραγωδία.

Πρώτο από όλα κάποιοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον φασισμό συνδέοντας τον με άλλα γεγονότα.

Για παράδειγμα συγκρίνουν την βία του χρυσαυγίτη με την εξουσιαστική βία που εκφράζεται με την έλλειψη φαρμάκων  ή την ανέχεια. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα αυτά.

 
Προσωπικά περνάω

πολύ δύσκολα καθώς για 2,5 χρόνια είμαι άνεργος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δικαιολογήσω να μαχαιρωθεί κάποιος επειδή είναι μελαψός ή επειδή είναι αριστερός.

Ένα άλλο λάθος είναι η προσπάθεια να θεωρηθεί γραφικός ο Κασιδιάρης ή άνθρωπος που έχει ψυχολογικά προβλήματα. Και αυτό είναι ένα άλλο θέμα και αν σταθούμε στο δέντρο θα πέσει το δάσος να μας πλακώσει.

Το ζήτημα είναι ότι οι συνθήκες της σημερινής εποχής είναι οι πιο κατάλληλες για να θεριέψει ο φασισμός. Και ιστορικά, σε ανάλογες καταστάσεις, και αφού η αριστερά απέτυχε ο φασισμός και ο ναζισμός βρήκαν τον δρόμο να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού.

Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ μέσω εκλογής τους από τον λαό ξεκίνησαν το καταστροφικό τους έργο.

Αυτήν την στιγμή σε όλη την Ευρώπη ζούμε μια πολιτικοοικονομική κρίση που συνθλίβει τα μεσαία στρώματα και τα κατώτερα. Αυτό έχει σαν συνέπεια πρώτον να έχει απαξιωθεί η πολιτική και οι πολιτικοί (απόλυτα δίκαια) και δεύτερον να αναζητείται ένας εχθρός που θα φορτωθεί τα αίτια της δυστυχίας μας.

Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε και στην χώρα μας. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση. Δεν βλέπουν καμιά χαραμάδα ελπίδας. Τα μέχρι τώρα κυρίαρχα κόμματα το μόνο που υπόσχονται είναι η συνέχιση της δυστυχίας.

Σε αυτές τις συνθήκες το πραγματικό αποκούμπι για να υπάρξει μια αλλαγή θα έπρεπε να ήταν η αριστερά. Και αυτή η ανάγκη φάνηκε και στις εκλογές. Ίσως φανεί και σε αυτές που θα γίνουν σε λίγες μέρες.

Η αριστερά όμως, μέχρι τώρα, έχει αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων. Το μεν ΚΚΕ με μια πολύ λογική θεωρητική προσέγγιση του προβλήματος και του αδιεξόδου της πολιτικής με το ευρώ δεν δείχνει καμιά διάθεση να πάρει το τιμόνι της ιστορίας στα χέρια του και να την οδηγήσει σε διαφορετικούς δρόμους. Μένει σε διαπιστώσεις και κριτική εκ του ασφαλούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, μόλις μίλησε για κυβέρνηση, είδε τα ποσοστά του να εκτινάσσονται. Αυτό δείχνει την ανάγκη που έλεγα πιο πάνω των πληγέντων ανθρώπων να στηριχθούν στην αριστερά.

Παρόλες τις απειλές δυο χρόνια τώρα ότι αν δεν εφαρμοστεί το μνημόνιο κατά γράμμα θα πάμε σε άτακτη χρεοκοπία και στην έξοδο από το ευρώ το κόμμα αυτό πήρε ένα ποσοστό αξιοπρόσεκτο. Αν μάλιστα είχε παρουσιάσει κυβερνητικό πρόσωπο πολύ πιο νωρίς τα ποσοστά του θα ήταν μεγαλύτερα. Αυτός ο κόσμος λοιπόν δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να μείνουμε πάση θυσία στο ευρώ (καθώς δεν πτοήθηκε από τις απειλές) αλλά για να του δώσει μια διέξοδο.

Από την στιγμή που και ο ΣΥΡΙΖΑ θα απογοητεύσει τους πολίτες που υποφέρουν τότε θα είναι έτοιμοι να ακούσουν τα κελεύσματα του φασισμού.

Και εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Που ξεπερνάει την πράξη του Κασιδιάρη.

 Αφού λοιπόν το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και απαξίωση και η αριστερά δεν τολμάει να δράσει ανοίγει ο δρόμος για τον φασισμό.

Το πρώτο πράγμα που κάνει ο συνεπής φασίστας είναι να παρουσιάσει ένα πρόσωπο φιλολαϊκό στοχεύοντας όμως στα συναισθήματα και όχι στην λογική.

Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ήταν μεγάλοι δημαγωγοί, μην το ξεχνάμε. Φτιάχνουν λοιπόν ένα προσωπείο το οποίο από την μια έχει τα στοιχεία του βοηθού των αδυνάτων και από την άλλη των τιμωρών των υπεύθυνων για το κατάντημα των αδύναμων και μεσαίων τάξεων.

Έτσι πολλοί βλέπουν το προσωπείο και τους μύθους περί «καλών ανθρώπων» και αυτών που θα «βάλουν στην θέση τους τα πολιτικά πρόσωπα που μας τα έφαγαν» ενώ παράλληλα αρχίζουν να βλέπουν και έναν εχθρό (όπως έλεγα παραπάνω).

Ο εχθρός αυτός είναι οι μετανάστες. Ένα υπαρκτό πρόβλημα γίνεται η σημαία όλων των δεινών. Και οι προδομένοι από τους πολιτικούς πολίτες κάνουν λιγάκι τα στραβά μάτια όταν κάποιοι μετανάστες βρίσκονται μαχαιρωμένοι.

Οι πρώτοι μαχαιρωμένοι μετανάστες και οι πρώτες μπουνιές σε πολιτικούς είναι το πρώτο σημάδι των προθέσεων.

Από τους προδομένους πολίτες, που δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα τους δεν είναι απλά ένα πρόσωπο αλλά ένα ολόκληρο σύστημα, αυτές οι πράξεις μπορεί να ληφθούν και ως μια δίκαιη κίνηση.

Όμως αυτοί οι προδομένοι (και επιμένω σε αυτό, γιατί μια μεγάλη μερίδα του λαού στηρίζεται πάντα σε έναν πατερούλη που θα πάρει αποφάσεις για αυτόν και απογοητεύεται όταν κάτι πάει κατά διαόλου)  δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά  (όπως και οι ξυλοδαρμοί εξωκοινοβουλευτικών αριστερών) θα γενικευτούν.

Αν οι πολίτες δεν αντιληφθούν τι ρόλο βαράει ο φασισμός στο τέλος θα καταλήξουμε σε ένα εμφύλιο. Που δεν θα έχει ως αποτέλεσμα απλά κάποιους μώλωπες. Αλλά τον θάνατο πολλών χιλιάδων ανθρώπων.

Η επικράτηση του φασισμού θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Με θύματα κάθε άνθρωπο που έχει διαφορετική αντίληψη ή σκέψη από αυτήν που θα εκφράζει ο μεγάλος αρχηγός.

Ζούμε σε μια ιστορική περίοδο που αναζητά μια διέξοδο στην καπιταλιστική – τραπεζική κρίση.

Μια κρίση γέννησε τον παγκόσμιο πόλεμο. Μια κρίση γέννησε τον ναζισμό.

Ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του περασμένου αιώνα. Τουλάχιστον στο θέμα της αποδοχής ολοκληρωτικών αντιλήψεων.

Βέβαια θα ακούσουμε τέρατα από ανθρώπους που βοήθησαν με την στάση τους να βρει έδαφος ο φασισμός. Μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί έπαιξαν μέχρι υστερία το θέμα των μεταναστών. Το οποίο το θυμήθηκαν όλο τυχαίως πριν τις εκλογές. Αυτοί που σήμερα θα βγάζουν δεκάρικους για το φασισμό είναι οι ίδιοι που έθρεψαν το φίδι.