Θέλει να μας τα πάρει όλα

Απίστευτη ζέστη σήμερα και εγώ αποφάσισα να γράψω. Διάλεξα την πιο ζεστή μέρα για να έχω μια καλή δικαιολογία για τις κρυάδες που θα ακολουθήσουν.


Επέστρεψε το παιδί από τις διακοπές στην Πάρο. Σύμφωνα με πληροφορίες δεν άνοιξε το αριστερό συρτάρι του γραφείου του γιατί εκεί είχε αφήσει τις ενοχές πριν την κάνει για διακοπούλες.
Εξάλλου γιατί να έχει ενοχές. Αφού κάνει ότι καλύτερο μπορεί για αυτούς που τον στηρίζουν. Τους τραπεζίτες.

Για τον λαό προετοιμάζεται να εμφανίσει δύο πρόσωπα. Το κοινωνικό όπου θα μας πει ωραία παραμύθια και θα μας υποσχεθεί ότι θα μας κάνει ευτυχισμένους τρώγοντας κοπανιστό αέρα και το πραγματικό του όπου θα μας βάλει το χέρι για άλλη μια φορά στις άδειες μας τσέπες.

Κατά τα άλλα μπορεί να δουλέψει λίγο και για τα κανάλια κάνοντας έναν ανασχηματισμό στους υπαλλήλους της τρόικας που εδώ στην Ελλάδα τους λέμε υπουργούς.

Άλματα κάνει η ανεργία. Προετοιμάζεται φαίνεται για τους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες. Το ένα χρυσό το έχουμε εξασφαλίσει.
Το δεύτερο χρυσό μετάλλιο θα μας το φέρει η ακρίβεια. Αυτή και αν κάνει άλματα.

Μετά τον τέταρτο δρόμο του Γιωργάκη έχουμε και τον δρόμο του Αντώνη του Σφουγγαράκη. Αυτού που είναι εκτός μνημονίου.
Είναι ο γνωστός γαλάζιος δρόμος που είναι και ο πιο σύντομος. Για την ολοκληρωτική καταστροφή.

Η Αννούλα της Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς που δήλωσαν ότι θέλουν να συνταξιοδοτηθούν να επιστρέψουν στις αίθουσες.
Προφανώς για να δώσουν έναν νέο αέρα στην εκπαίδευση.

Αυξήθηκαν οι μισθοί στην Αλβανία. Μας βλέπω σιγά – σιγά να πηγαίνουμε στην γείτονα χώρα. Από Αλβανός τουρίστας στην Ελλάδα θα φτάσουμε στο Έλληνας μετανάστης στην Αλβανία.
Για 10 ευρώ θα χτυπάμε 18ωρα στα χωράφια τους.

Θα ακριβύνει και το ψωμί. Ώστε να λέμε κυριολεκτικά το ψωμί ψωμάκι. Κάποτε όταν οι άνθρωποι είχαν παρόμοια οικονομικά χάλια με εμάς έτρωγαν ψωμί και τυρί και χόρταιναν. Τώρα αν θέλεις να χορτάσεις με ψωμί και τυρί θα πρέπει να έχεις κάνει αιματηρές οικονομίες για να τα καταφέρεις.

Άσε που θα έχουμε και τον Παπακωνσταντίνου να μας τρώει το μισό φραντζολάκι.

Δεν έρχονται νέα μέτρα. Κοιμηθείτε ήσυχοι. Απλά θα σκληρύνουν λίγο αυτά που ήδη εφαρμόζονται.
Θα κοπούν δηλαδή τελείως τα επιδόματα στους δημοσίους, θα αυξηθεί ο ΦΠΑ και σε άλλα προϊόντα πρώτης ανάγκης, άντε να αυξήσουμε λίγο τον φόρο στα καύσιμα…

Μονότονο κατάντησε πάντως. Κάθε δυο μήνες και νέο πακέτο. Αφού αν περάσει δίμηνο και δεν έχουμε νέα μέτρα θα μας λείψουν…
Ακόμα και η ΓΣΕΕ θα κάνει μια 24ωρη απεργία για να διαμαρτυρηθεί επειδή η κυβέρνηση αιφνιδιάζει τους εργαζόμενους!

Σύμφωνα με τα σχέδια του Γιωργάκη στον νέο εκλογικό νόμο προβλέπεται ότι οι 180 βουλευτές θα εκλέγονται με λίστα.
Προφανώς από τα πρόβατα θα διαλέξει τα πιο υπάκουα. Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι σε τι μας χρειάζονται οι βουλευτές. Αφού ότι αποφασίσει η κυβέρνηση το ψηφίζουν.

Ας λέμε ότι αν μια κυβέρνηση ψηφιστεί από το χ% θα διατάσσει και θα αποφασίζει. Αυτό που κάνει και τώρα δηλαδή. Η δημοκρατική επίφαση μας λείπει;
Να είχαμε δημοκρατία να έλεγα ναι. Άσε που πλέον ούτε η κυβέρνηση αποφασίζει. Μέχρι και το χαρτί της τουαλέτας ο Στρος Καν το αγοράζει.

Από την μια νοσταλγώ τις κρύες νύχτες του χειμώνα και από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν θα μπορώ να αγοράσω πετρέλαιο.

Τελικά δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Η πρώτη λέξη που είπε ο Παπακωνσταντίνου δεν ήταν «μαμά». Ήταν «φόροι».

Μικρός Φωκίων

Ο τέταρτος δρόμος προς την καταστροφή

Αιώνες μπροστά θα μας πάει η πράσινη αντιεξουσιαστική φράξια που παριστάνει την κυβέρνηση της σκλαβωμένης πλην περήφανης Ελλάδας.

Στα σχέδια του υπουργού που κλαίει όσο κανείς άλλος, του δικού μας Ανδρέα Λοβέρδου, είναι να παίρνουν οι νέοι συνταξιούχοι με δόσεις την σύνταξη τους υπό μορφή έναντι.

Και αυτό ώστε να μην περιμένουν 10-15 μήνες μέχρι να εγκριθεί η σύνταξη τους. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο αφελής… Πόσο δύσκολο είναι να υπολογιστεί η σύνταξη ενός ανθρώπου;

Πρέπει να συγκεντρωθούν τα ένσημα και να γίνει η εφαρμογή κάποιων τύπων που προφανώς γίνονται με ηλεκτρονικό τρόπο. Εκτός και αν δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές αλλά περιμένει ο αρμόδιος υπάλληλος να του έρθει η θεία φώτιση.
Οπότε ο χρόνος που χρειάζεται είναι σχετικός. Μπορεί το άγιο πνεύμα να έχει πολλούς υπαλλήλους να εξυπηρετήσει και να καθυστερήσει να πάει στον συγκεκριμένο αρμόδιο.

Ή μήπως χρειάζεται πολύ χρόνο να συγκεντρωθούν τα ένσημα; Υποτίθεται ότι είναι όλα περασμένα στα αρχεία των ασφαλιστικών ταμείων. Τι στο διάολο δεν τους ανοίγουν ποτέ αυτούς τους ρημαδιασμένους υπολογιστές;
Τι περιμένουν, να μετρηθούν τα ένσημα από μόνα τους;

Το πολύ σε ένα μήνα θα έπρεπε ο νέος συνταξιούχος να παίρνει την σύνταξη του. Άμα είναι να του την δίνουμε αφού πεθάνει ας την καταργήσουμε τελείως.

Τι; Σύμφωνα με το νέο ασφαλιστικό ουσιαστικά οι συντάξεις είναι ανύπαρκτες;
Πιπέρι στο στόμα μου!

Η κυβέρνηση μελετά τον επαναπροσδιορισμό των φοροαπαλλαγών για τους χαμηλόμισθους.
Και καθόλου φοροαπαλλαγές να μην δώσετε σε κάποιων με 9-10 χιλιάδες ετήσιο εισόδημα δεν θα στεναχωρηθεί.

Μην ανακοινώσετε τίποτα μεγάλες φοροαπαλλαγές σε αυτούς που ούτως ή άλλως είναι στο αφορολόγητο γιατί θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Δεν πάνε καλά τα έσοδα του κράτους. Γιατί άραγε; Είναι δυνατόν η αυτονόητη πραγματικότητα να διαψεύδει τόσους εμπειρογνώμονες και τόσα πτυχία;
Μια αγράμματη γιαγιά να ρωτούσαν θα τους έλεγε ότι αφού κόβουν τα εισοδήματα και κάνουν αυξήσεις σε ΦΠΑ, καύσιμα και με δεδομένη την ακρίβεια τα έσοδα σαφώς θα είναι λιγότερα.

Δεν έχουμε λεφτά καρδιά μου. Πώς να εισπράξεις φόρους;

Λεφτά υπάρχουν. Λεφτά υπάρχουν. Αλλά μόνο για τις τράπεζες. Γιατί ως γνωστών το χρήμα πάει στο χρήμα, τι, σε εμάς που δεν έχουμε μία θα έρθει;

Φήμες λένε ότι ο Σαμαράς θα προτείνει στον Βουλγαράκη να θέσει υποψηφιότητα στις περιφερειακές εκλογές αλλά ο Βουλγαράκης έχει αποφασίσει να μην μας υπηρετεί πια

Από σήμερα κηρύσσω δεκαπενθήμερο προσωπικό πένθος για την απώλεια μιας τόσο σημαντικής υπηρεσίας που έχασα. Τέτοιους υπηρέτες δεν τους βρίσκεις κάθε μέρα. Νόμιμους και ηθικούς.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Ο Βουλγαράκης παράτησε την πολιτική ή η πολιτική τον Βουλγαράκη;

Υπουργούς καλεί ο Γιωργάκης στην Πάρο όπου κάνει τις διακοπές του. Προφανώς θέλει να τους δείξει κάποιο καινούριο κόλπο με το κανό.

Ο Χόκινγκ, ο γνωστός αστροφυσικός, είπε ότι η ανθρωπότητα αν θέλει να επιβιώσει και μετά τον επόμενο αιώνα θα πρέπει να κατοικήσει σε άλλους πλανήτες.
Θα πρότεινα να στέλναμε από τώρα κάποιους στον Άρη. Να τους βάλουμε σε διαστημόπλοια και να τους πετάξουμε με αλεξίπτωτο.

Στο ποιους θα στείλουμε πρώτους θα έχουμε μια δυσκολία επιλογής. Τραπεζίτες, πολιτικούς, golden boys;

Δεν εφαρμόζεται ο νόμος για τα καύσιμα γι΄ αυτό και είναι ακριβή η βενζίνη. Αυτό είπε ο Χατζηδάκης, πρώην υπουργός επί κυβερνήσεως του Κωστάκη του κουρασμένου.
Όπως θα θυμάστε όλοι επί ΝΔ δεν είχαμε αισχροκέρδεια στα καύσιμα και η βενζίνη ήταν πάμφθηνη.

Να πούμε στον κύριο ότι δεν έχουν περάσει δέκα χρόνια, όπως θα έλεγε και ο επίτιμος, για να ξεχάσουμε…

Τέταρτο δρόμο αναζητάει ο Γιωργάκης. Μπερδεύτηκε φαίνεται στον τρίτο και ψάχνει έναν δρόμο χωρίς στροφές.
Εκτός και αν αναζητάει τον τέταρτο δρόμο διαφυγής. Μόνο να μην τον κρατήσει μυστικό.

Υπάρχουν χιλιάδες όμοιοι του που καλό θα ήταν να πάρουν δρόμο. Και η αρχή ας γίνει με τους κατοίκους του ιδρύματος χαραμοφάηδων της βουλής.

Αν και τελικά μάλλον τον τέταρτο δρόμο προς την καταστροφή αναζητά. Που ελπίζει ότι θα είναι πιο σύντομος από αυτόν που μας οδηγεί η τρόικα...
Μικρός Φωκίων

Τα μπάνια των καταλληλότερων

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί μπανιαρίζονται. Θα μου πεις ότι και αυτοί είναι άνθρωποι και θα πρέπει να ξεκουράζονται.

Συμφωνώ. Αλλά και εμείς είμαστε άνθρωποι και θα θέλαμε τους μισθούς τους.

Από τα μπάνια του λαού έχουμε φτάσει στα μπάνια των καταλληλότερων.
Αλήθεια ποια θα ήταν η διαφορά αν ο Κωστάκης είχε το σώμα του Γιωργάκη και ο Γιωργάκης το σώμα του Κωστάκη;

Τα δύσκολα έρχονται μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Βλέπεις ο Παπακωνσταντίνου μας είπε άλλα πέντε ΔΕΝ.
Τα οποία θα πάνε να κάνουν συντροφιά στα 3 ΔΕΝ του Λοβέρδου.

Λήγουν τα εμβόλια της νέας γρίπης που είχε αγοράσει ο καγκελάριος Αβραμό.
Άλλη μία απόδειξη της συνετής και λελογισμένης πολιτικής επιλογής.
Το λέγαμε από πέρυσι και αναρωτιόμασταν… αν ο Αβραμό πλήρωνε από την τσέπη του θα έκανε με την ίδια την αγορά;

Θυμάστε την τρομοκρατία, η οποία συνεχίστηκε και επί της νέας υπουργού, της Ξενογιαννακοπούλου;
Αντί να ξεμπροστιάσει τον προηγούμενο έτρεχε και η ίδια να εμβολιαστεί μπας και ψήσει και κανέναν πολίτη να κάνει το ίδιο.
Μυστήρια αντίδραση.

Ανασχηματισμό λένε ότι σκέφτεται ο Γιωργάκης. Λες και έχει καμιά σημασία αν ο Στρος Καν αναλάβει το υπουργείο εργασίας και ο Σκιόπα το υπουργείο Οικονομίας.
Αφού το σχέδιο είναι έτοιμο και η υλοποίηση του καθορισμένη.

Ουπς! Κατάλαβα λάθος. Όταν λένε για ανασχηματισμό υπουργών εννοούν ότι θα αλλάξουν θέσεις οι κλητήρες.
Αλλά και αυτό επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα. Πόσο περισσότερο θα συγκινηθούμε αν ο Λοβέρδος κλάψει αντί για τους χαμένους μισθούς, για την χαμένη τιμή των ασθενών ή αν ο Χρυσοχοΐδης αντί για την αποτυχία στην ασφάλεια πετύχει να αποτύχει στην οικονομία;

Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει να πληρώσει ούτε τα επιδόματα ανεργίας που από το φθινόπωρο θα φτάσουν στο 1 εκατομμύριο δικαιούχους αλλά έχει να ξοδεύει για να αγοράζει όπλα, αεροπλάνα και βαπόρια. Όπως και να πληρώνει καθημερινώς κάτι δεκάδες εκατομμύρια σε πρόστιμα για παράνομες χωματερές.

Ανεγκέφαλοι χτύπησαν τον Μπάγιεβιτς. Η αστυνομία που ήταν ακριβώς δίπλα έριξε κάτι δακρυγόνα αλλά δεν έκανε ούτε μια σύλληψη.
Ή έχουν μάθει μόνο να κάνουν τους άλλους να κλαίνε ή τους έχουν κόψει το επίδομα σύλληψης. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Παγανιά έχουν βγει οι εφοριακοί και κόβουν πρόστιμα. Στο επικοινωνιακό κομμάτι ακούμε και για μεγαλοκλέφτες που θα τους κατασχέσουν ένα από τα σπίτια τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτι επιτέλους γίνεται σε τούτη τη χώρα. Μόνο που πάσχουμε από εμπιστοσύνη καθώς το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Όσο δεν βλέπουμε οι πρώτοι υπεύθυνοι που είναι οι πολιτικοί να την πληρώνουν ουσιαστικά δεν μας πείθουν για τις καλές τους προθέσεις.
Μόνο αν γίνει σε βάθος χρόνου μια έρευνα στο πως απέκτησαν την περιουσία τους όλοι οι πολιτικοί και όσοι δεν τα δικαιολογούν από τα νόμιμα έσοδα τους να γίνεται κατάσχεση και να οδηγούνται στην φυλακή, τότε και μόνο τότε θα αρχίσουμε να κάνουμε ότι τους πιστεύουμε.

Πέρυσι είχαμε το δάκτυλο του Παυλίδη. Τώρα έχουμε το δάκτυλο της τρόικας. Θα έρθει ο καιρός που θα δείχνουμε εμείς δάκτυλα. Και μάλιστα πέντε. Όσα και τα ΔΕΝ του Παπακωνσταντίνου.

Μικρός Φωκίων

Τι Τομάζο, τι τρομάζω

Οι φήμες για ανασχηματισμό έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Όμως οι υποψήφιοι υπουργοί μάλλον δεν θα νιώθουν και τόσο άνετα τελευταία, ιδίως μετά την μεταγραφή του Ιταλού Σιόπα.

Μετά τους συμβούλους σειρά έχουν οι μεταγραφές υπουργών. Βέβαια επειδή η πολιτική στην Ελλάδα είναι εξίσου ανυπόληπτη με το ποδόσφαιρο θα μας έρθουν τίποτα ξοφλημένοι υπουργοί, υπέργηροι, για να κολλήσουν τα τελευταία τους ένσημα.

Φαντάζεστε να πάμε στο αεροδρόμιο να υποδεχθούμε τον Σιόπα με σημαίες της ΕΕ;

Αλλά μάλλον δεν έχουμε τόσο χιούμορ ως λαός.

Πάντως απορώ γιατί κάνουμε τον κόπο και ψηφίζουμε. Αφού μας κυβερνάει η τρόικα και μας συμβουλεύουν Ιταλοί, Ισπανοί και δεν ξέρω εγώ και ποιοι άλλοι τι στο καλό πληρώνουμε και τόσους ανθρώπους να το παίζουν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί;

Τον Σιόπα τον επέλεξε ο πρωθυπουργός γιατί μπορεί να μας βοηθήσει με τις διασυνδέσεις του να ξαναβγούμε στις αγορές. Τελικά όλοι οι Έλληνες, μη του πρωθυπουργού εξαιρούμενου, θεωρούμε ότι για να πετύχεις κάτι χρειάζεσαι το σωστό «κονέ».

Ποια θα είναι η συμβουλή του Τομάζο Πάντοα Σιόπα προς τους Έλληνες πολίτες; «σκάστε και κολυμπήστε»!

Αλλά για να μην ανησυχούμε για την διαφάνεια οι υπουργοί και οι γυναίκες τους θα πρέπει να αναρτούν στο διαδίκτυο τα δωράκια μέχρι 250 ευρώ. Τα 200ευρα θεωρούνται δώρα ή χορηγία;

Για τα δώρα αξίας μεγαλύτερης των 250 ευρώ προβλέπεται η επιστροφή τους. Να δω μαύρες σακούλες γεμάτες ευρουλάκια να επιστρέφονται και τι στον κόσμο.

Προβλέπω να δημιουργηθεί νέο κίνημα ψηφοφόρων με βασικό σύνθημα το εξής: «Κοστολογώ την ψήφο μου 300 ευρώ και σας την έκανα δώρο. Παρακαλώ να μου την επιστρέψετε και να τσακιστείτε να φύγετε».

Συγχωνεύεται ο ΟΕΚ, ο ΟΕΕ και ο ΟΑΕΔ. Κακώς, Έπρεπε να καταργηθούν λόγω έλλειψης αντικειμένου. Εργατικές Κατοικίες γιοκ, πάγωσαν όλα τα προγράμματα. Εργατική Εστία, τι να την κάνεις… Και η Απασχόληση Εργατικού Δυναμικού είναι ανύπαρκτη.

Από την μια καταργούμε οργανισμούς και από την άλλη συστήνουμε Ανώνυμες Εταιρείες. Όπως αυτή που θα αναλάβει τις υποδομές στην Κρήτη.

Αλήθεια δεν υπάρχει αρμόδιο υπουργείο για να ασχοληθεί με αυτές τις υποδομές; Το περάσαμε για οργανισμό και το καταργήσαμε;

Πορτοκαλάδα πέταξαν στον Ανδρέα Λοβέρδο στην Κρήτη. Προφανώς νόμιζαν ότι από την πολύ δουλειά του χρειάζονται βιταμίνες.

Έρευνα λέει ότι οι σκνίπες προτιμούν τους ψηλούς άντρες και τις παχουλές γυναίκες. Και εμένα γιατί με τσιμπάν;

Η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ θα είναι ψήφος στο Μνημόνιο, λέει ο Σαμαράς. Ενώ η ψήφος στην ΝΔ θα είναι ψήφος στο μνημόσυνο.

Σέχτα πρωθυπουργών

Μπήκαμε λοιπόν στον Αύγουστο αλλά φέτος ακόμα και οι μύγες δεν είναι παχιές.

Έχουν πέσει και αυτές θύματα της τρόικας.

Όσο για τον κολιό, αυτόν τον βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ.

Κατά τα άλλα στις λίγες μέρες που δεν υπήρχε ανάρτηση είχαμε την απεργία των φορτηγατζήδων. Η οποία τελικά τελείωσε.
Εξάλλου οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησαν τα φορτηγά. Γιατί είναι λιγάκι δύσκολο να τους πατήσουν τα τρένα.

Ο ΟΣΕ περνάει δύσκολες μέρες. Οσονούπω το μαχαίρι θα φτάσει και εκεί. Και αφού πληρώσουμε εμείς όλα τα χρέη και τις αμαρτίες θα τον δώσουμε αγνό και αμόλυντο στους Γάλλους.

Οι φορτηγατζήδες προσπάθησαν να αποτρέψουν την απελευθέρωση του επαγγέλματος τους. Τόσα χρόνια κλειστό που να το αφήσεις τώρα ελεύθερο.
Πως θα πορευτεί σε μια τόσο σκληρή κοινωνία;

Όμως τελικά θα πάψει να είναι κλειστό. Οι αντιδράσεις ήταν περισσότερο για να περισώσουν όσα πιο πολλά μπορούσαν και όχι για να μην απελευθερωθεί το επάγγελμα.
Το τι θα καταφέρουν θα το δούμε. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη και η αντιπολίτευση διαφωνεί μόνο στο επικοινωνιακό κομμάτι της ιστορίας.

Δηλαδή κατηγορεί την κυβέρνηση ότι ήταν λάθος ο χρόνος που ξεκίνησε την κόντρα.
Και πράγματι τέλος Ιουνίου δεν ανοίγεις μέτωπα που θα δυσκολέψουν την μόνη βιομηχανία που έχεις. Τον τουρισμό.
Αλλά για το θέμα της απελευθέρωσης η ΝΔ δεν διαφωνεί.

Για άλλη μια φορά οι φορτηγατζήδες μας έδειξαν πόσο σοβαρό κράτος έχουμε. Στα παλιά τους τα παπούτσια οι νόμοι, οι επιτάξεις και οι πολιτικές επιστρατεύσεις.
Και κάτσε τώρα εσύ κακόμοιρε συνταξιούχε να αναρωτιέσαι τι στο καλό έγιναν τα 200 ευρώ που δεν μπήκαν στον λογαριασμό σου…
Πατατάκια έγιναν για να κεράσουμε τους εκπρόσωπους της τρόικας, τους γνωστούς φούφουτους.

Τώρα γιατί ο Γιωργάκης άνοιξε το θέμα στην συγκεκριμένη στιγμή τι να σας πω. Στέκομαι σε δύο λεπτομέρειες.
Η μία είναι η δήλωση του ίδιου του Γιωργάκη ότι είναι αντιεξουσιαστής και η δεύτερη είναι η φράση της προκήρυξης της Σέχτας που έλεγε ότι ο στόχος τους είναι η διάλυση του ιστού της χώρας και η διάλυση αυτή έρχεται και από την δυσφήμηση της χώρας ώστε να μειωθεί ο τουρισμός.

Εδώ θα πρέπει να το σκεφτούν καλά το θέμα και ο Γιωργάκης και η Σέχτα. Υποτίθεται ότι είναι σε αντίπαλα στρατόπεδα αλλά έχουν την ίδια λογική.

Από την άλλη την διάλυση της χώρας την προσπαθεί και η τρόικα με σύμμαχο τους υπουργοποιημένους υπάλληλους της.
Τελικά δεξιοί, αριστεροί, ξένοι, ντόπιοι, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, αντιεξουσιαστές, σεχταριστές και πασόκοι τον ίδιο στόχο έχουν. Την διάλυση της χώρας.

Ο Αγγέλου ψάχνει ακόμα λεφτά για να δώσει ως εγγύηση στην δικαιοσύνη ώστε να μην δει πως είναι τα κελιά από την μέσα πλευρά.
Επειδή τέτοια ξεφτίλα δεν θα την άντεχε ούτε ο Ζαγορίτης που κάποτε έκραζε υπερήφανος «τις χειροπέδες τις είδατε;», τα λεφτά θα βρεθούνε.

Θα κάνει το θαύμα της η Παναγιά του Εφραίμ και το κόμμα θα βοηθήσει. Γιατί αλλιώς, αν έδινε μόνος του τα λεφτά, θα έπρεπε να εξηγήσει και που στο διάολο τα βρήκε.
Και θα είχαμε και τους κύκλους του Κωστάκη να λένε πόσο πολύ έχει δυσφορήσει ο τέως καταλληλότερος και πόσο πολύ του έχει κοπεί η όρεξη.

Όσο για το μαύρισμα, δεν οφείλεται στα μπάνια που κάνει. Έχει μαυρίσει από το κακό του που δεν αναγνωρίζουμε το μεγάλο έργο που είχε επιτελέσει ως πρωθυπουργός.

Το στόρι και οι αναλύσεις συνεχίζονται. Θα μιλήσει ο Κωστάκης; Γιατί δεν μιλάει ο Κωστάκης;
Γιατί είναι ευγενής. Δεν μιλάει ποτέ με γεμάτο το στόμα. Και είναι συνεχώς μπουκωμένος.

Η τρόικα θα μας δώσει και την δεύτερη δόση του δανείου. Αφού μας πάρει την μισή ΔΕΗ. Και όλον το ΟΣΕ.
Στην τρίτη δόση θα μας πάρει και το επίδομα ανεργίας.
Την τέταρτη δόση δεν θα μπορέσουμε να την δούμε. Θα έχουμε πεθάνει από την πείνα.

Μικρός Φωκίων

Τα αγγελάκια του Κωστάκη

«Τετρακόσιες δραχμές ζητάς να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια»… αυτός ο στίχος, δεν ξέρω γιατί μου ΄ρθε στο μυαλό μόλις άκουσα την εγγύηση που ζήτησαν από τον Γιάννη Αγγέλου προκειμένου να μην διαβεί της φυλακής τα σίδερα που είναι για τους λεβέντες.


Και ο αμέσως επόμενος στίχος ήταν ο εξής: «Γιάννη μου το μαντήλι σου τι το΄χεις λερωμένο» και ακολούθησε το «τα λερωμένα τ΄ άπλυτα τα πολυφορεμένα».

Τέτοιο ποσό δεν έχει ζητηθεί ξανά από κανέναν κατηγορούμενο. Φαντάσου πόσο αξιόπιστο άτομο θεωρείται από την δικαιοσύνη. Τι να πω; Μόνο σε φήμες και κουτσομπολιά βασίστηκαν οι δικαστές και του έβαλαν περιοριστικούς όρους;

Και καλά, οι δικαστές τα ζήτησαν ο Αγγέλου που βρήκε 400 ζεστά χιλιαρικάκια; Από τους μισθούς του;

Γιατί όχι θα μου πεις. Η Ελλάδα φημίζεται εξάλλου για τους υψηλούς μισθούς. Για το λάδι, την φέτα και τους μισθούς είμαστε γνωστοί σε όλον τον πλανήτη.

Για σκέψου… οι ισχυροί της κυβέρνησης του Κωστάκη ήταν ο Ρουσόπουλος, ο Αγγέλου, ο Αλογοπουναναιτώραπια!

Τα αγγελούδια του Κωστάκη.

Τελικά αυτός ο τέως καταλληλότερος ή δεν ήξερε ποιους είχε δίπλα του ή ήξερε πολύ καλά τι έκαναν.

Αν ισχύει το πρώτο να βγει δημόσια και να πει εκατό φορές «Είμαι βλάκας και συγγνώμη που σας κυβέρνησα». Αν ισχύει το δεύτερο ας βρεθεί ο τρόπος να τιμωρηθεί είτε για συμμετοχή είτε για κάλυψη εγκληματικών ενεργειών.

Εντωμεταξύ αυτό που κάποιοι το λέγαμε από την στιγμή που έγινε γνωστό το σκάνδαλο των ομολόγων, δηλαδή ότι δεν είχαμε να κάνουμε με κάτι πανηλίθιους υπουργούς που τους έπιασαν στον ύπνο οι αδαείς διοικητές αλλά με καραμπινάτο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο, το λέει και ο Ζορμπάς.

Ο οποίος όπως θα θυμάστε έχασε την θέση του και λοιδορήθηκε επειδή δεν κάλυψε τα νεοδημοκρατικά λαμόγια. Όπως επίσης θα θυμάστε, όταν έλεγε για τις λαμογιές των Πασόκων ήταν για την Νέα Δημοκρατία ένας άψογος δικαστικός και για το ΠΑΣΟΚ ένας δικαστικός που έπαιζε πολιτικά παιχνίδια και αναξιόπιστος. Όταν άρχισε να λέει για τις γαλάζιες λαμογιές οι χαρακτηρισμοί παρέμειναν, αλλά από την ανάποδη. Καλός για το ΠΑΣΟΚ, άχρηστος για την ΝΔ. Αυτά για να μην ξεχνάμε την υποκρισία των δύο κομμάτων.

Από εκεί και πέρα να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που σέβεται τους θεσμούς, αγωνίζεται για το καλό των εργαζόμενων και των μη προνομιούχων και να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό καθώς δείχνει μια απίστευτη συνέπεια…

Ο Λοβέρδος όπως θα θυμάστε είχε πει ότι από την στιγμή που οι κοινωνικοί εταίροι θα συμφωνήσουν θα υπάρχει και η διαιτησία. Μόνο που θα πρέπει οι αποφάσεις της διαιτησίας να είναι αρεστές στον υπουργό. Αλλιώς με νόμο πετάει στα σκουπίδια τις αποφάσεις.

Δηλαδή, μας λέει, δεν φτάνει που θα έχετε διαιτησία θέλετε να εφαρμόζονται και οι αποφάσεις της; Ε, όχι πια! Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε η τρόικα.

Για την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια δεν έχω να πω πολλά. Δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος και έμεινε πίσω μια γυναίκα και ένα μωρό που θα ψάχνουν να καταλάβουν το πώς και το γιατί.

Στην διαμάχη για το αν ήταν ήρωας ή αν υπάρχουν υπερβολές δεν θα συμμετέχω. Απλά σε τέτοιες στιγμές και οι υπερβολές είναι κατανοητές.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι η υποκρισία κάποιων. Είναι ότι χειρότερο…
Κάποιοι άνθρωποι θα έπρεπε να σιωπήσουν. Τουλάχιστον για την ημέρα της δολοφονίας και για την ημέρα της κηδείας.

Όσο για την Σέχτα Επαναστατών να πω ότι η αίσθηση μου είναι πως πρόκειται για σέχτα αλλά όχι επαναστατών.

Έχουν νοοτροπία φανατικού χούλιγκαν και τίποτε άλλο. Εκτός και αν είναι δημιούργημα μυστικών υπηρεσιών. Ή και τα δύο. Κάποιοι μυστικών υπηρεσιών στρατολόγησαν ανεγκέφαλα χουλιγκανάκια και τα καθοδηγούν.
Αλλά σχέση με αντάρτικο πόλης δεν έχουν.

Δηλαδή, είναι σαν να έρθουν αύριο να με σκοτώσουν χτυπώντας έτσι την καθεστωτική σάτιρα.
Έλεος δηλαδή….

Τέλος πάντων. Ήρθε η ώρα να κλείσω τον υπολογιστή και να ετοιμαστώ να πάρω την σκηνούλα μου και τις γυναίκες μου για να χαλαρώσω κάτω από κάτι ωραία και δροσερά πλατάνια.

Οπότε για λίγο καιρό δεν έχει κειμενάκια.
Να είστε καλά… και προσοχή. Κυκλοφορούν χιλιάδες υποκριτές.

Μικρός Φωκίων

Ανεπανάληπτη επιτυχία

Μες την καλή χαρά ο μελλοντικός υπουργός του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ότι πέτυχε στις σκληρές διαπραγματεύσεις με το ΣΕΒ να μειώσει την αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων κατά 30% τουλάχιστον.

Ήταν πράγματι μια κοσμοϊστορική νίκη του εργατικού κινήματος και του αδέσμευτου συνδικαλισμού.

Το κουλουράκι που έδινε κάποτε ο Κινέζος και το σουσάμι που έδινε ο Κουρασμένος θεωρούνται πλέον αυξήσεις πάνω και από τα πιο τρελά όνειρα των μισθωτών.

Γιατί όμως φτάσαμε σε αυτήν την νίκη των εργαζόμενων που έφεραν πράγματι σε δύσκολη θέση τους εργοδότες;

Η επίσημη μπαρούφα λέγεται «ανταγωνιστικότητα».

Και έρχεσαι τώρα εσύ, ο Έλληνας με τον καμένο εγκέφαλο και αναρωτιέσαι: τι στο διάολο παράγει ετούτη η χώρα που θα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική;

Το μόνο που παράγει είναι αντιλαϊκά μέτρα. Και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι σε αυτά δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί κανένας.

Κατά τα άλλα ή δημόσιους υπάλληλους έχουμε ή προσφέρουμε υπηρεσίες. Δεν παράγουμε τίποτα που να αξίζει τον κόπο.

Άσε που αν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας ήταν απλά οι μισθοί πείνας που υπάρχουν στην Ελλάδα θα ήμασταν ευτυχείς.

Όμως μέσα στον γενικότερο χαμό, την προπαγάνδα και την πράσινη ανάπτυξη ήταν μια καλή ευκαιρία να εφαρμόσουμε εμμέσως αυτό που θέλουν οι τραπεζίτες. Μείωση των εισοδημάτων των μισθωτών.

Η χώρα μας γνωρίζει την πιο βίαιη και πιο άγρια αναδιανομή πλούτου με τα χρήματα να συγκεντρώνονται σε λίγα χέρια ενώ παράλληλα γνωρίζει την πιο βίαιη και άγρια απόσυρση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων.

Και η καταστροφή δεν έχει τέλος. Ακολουθούν και άλλα μέτρα. Και επειδή αυτά τα μέτρα τα παίρνουν σοσιαλιστές που είναι ευαίσθητοι (κρυώνουν εύκολα αν κάθονται σε ρεύματα αέρα) να ετοιμάζονται και οι άνεργοι. Το επίδομα ανεργίας θα γίνει επίδομα άγριας κοροϊδίας. Θα μειωθεί δηλαδή…

Από την υπόσχεση ότι θα φτάσει στο 70% - 80% του βασικού μισθού θα καταλήξει να είναι το 20% του βασικού μισθού.

Βρε λες να είναι ύπουλο σχέδιο των σοσιαλιστών ώστε από την αγανάκτηση ο κόσμος να επαναστατήσει και να γκρεμίσει τον καταραμένο καπιταλισμό;

Από την άλλη, οι βουλευτές όλο σε επιτροπές συμμετέχουν και συμπληρώνουν το πενιχρό εισόδημα τους. Βλέπεις έχουν επιπλέον έξοδα αυτήν την εποχή. Πρέπει να αγοράζουν και χαρτομάντιλα για να σκουπίζουν τα δάκρυα τους από τον πολύ πόνο που νιώθουν για αυτά που τραβάνε οι πολίτες.

Η Ντόρα καταγγέλλει την αύξηση της χρηματοδότησης των κομμάτων. Βλέπεις δεν έχει ιδρύσει ακόμα το δικό της κόμμα.

Θα φοβάται ότι θα τα μοιραστούν όλα οι άλλοι και δεν θα μείνει τίποτα γι΄ αυτήν.

Και ας υποθέσουμε ότι αναζητάς τον πολιτικό που θα τον εμπιστευτείς και πιστεύεις ότι δεν θα είναι ένα απλό όργανο της τρόικας αλλά θα έχει τον τσαμπουκά και την εξυπνάδα να εναντιωθεί και να δουλέψει για το καλό του λαού και όχι των τραπεζών.

Από τους ήδη γνωστούς πολιτικούς ποιος έχει αυτά τα χαρακτηριστικά;

…. Σιωπή!

Διάβασα σε ένα άρθρο ότι το 90% του χρέους της Ελλάδας ήταν με βάση το ελληνικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει (αν καταλαβαίνω καλά, δεν είμαι και οικονομολόγος) ότι η Ελλάδα μπορούσε να αποφασίσει και να επιλέξει το πώς και το πότε θα έκανε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους όρους που η ίδια θα επέλεγε. Το δάνειο που παίρνουμε τώρα μας το δίνουν για να εξοφλήσουμε προηγούμενα δάνεια. Ουσιαστικά ανταλλάσουμε προηγούμενα δάνεια με αυτό της τρόικας. Μόνο που το δάνειο της τρόικας δεν διέπεται από το ελληνικό δίκαιο αλλά από το αγγλικό. Και έχουμε βάλει υποθήκη όλη την περιουσία και τα έσοδα του ελληνικού κράτους.

Δηλαδή εκεί που είχαμε στα χέρια μας το παιχνίδι το δώσαμε στην τρόικα… και μας παίρνουν και τα μέτρα.

Αν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα χρωστάει στις μεγαλύτερες και σε κάποιες περιπτώσεις κρατικές τράπεζες της Ευρώπης, μια ενδεχόμενη πτώχευση θα παρέσερνε την παγκόσμια οικονομία. Αυτό είναι ένα όπλο. Αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε. Βγάλαμε το νεροπίστολο μόνο για να γελάνε και τα παρδαλά κατσίκια μαζί μας….

Μικρός Φωκίων

Μια καρέκλα ρε παιδιά

Από την στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο Κωνσταντόπουλος θα είναι ο νέος Πατέρας του Παναθηναϊκού έχει γίνει κακός χαμός.

Εγώ ως γαύρος είμαι χαρούμενος γιατί αν ο Κωνσταντόπουλος κάνει τον βάζελο σαν τον Συνασπισμό τότε κάθε χρόνο θα είμαστε με την αγωνία. Μένει στην κατηγορία ή ομάδα ή πέφτει;

Κατά τα άλλα ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του και αν είναι δημόσιο πρόσωπο κρίνεται γι΄ αυτό.

Τι δουλειά είχε τώρα ο Κωνσταντόπουλος να μπλεχθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Θα μου πεις και τι να κάνει. Αφού δεν τον πρότειναν για πρόεδρο της Δημοκρατίας είπε και αυτός να κάτσει στην πρώτη προεδρική καρέκλα που θα έβρισκε μπροστά του.

Του αρέσει ρε παιδάκι μου να είναι πρόεδρος, τι ζόρι τραβάς;

Φαντάζομαι ότι και στα δικαστήρια όταν κάποιος απευθύνεται στην έδρα λέγοντας «κύριε Πρόεδρε» ο Κωνσταντόπουλος θα πετάγεται από την θέση του φωνάζοντας «Παρακαλώ, τι θέλετε;»…

Κοινωνικά πτωχεύσαμε μας πληροφόρησε από το βήμα της βουλής. Επόμενο είναι αγαπητέ Αντώνη Σφουγγαράκη. Μετά την οικονομική πτώχευση έρχεται και η κοινωνική. Για την ηθική πτώχευση δεν χρειάζεται να σου πούμε κάτι εμείς.

Από το βήμα που βρισκόσουν είχες την απόλυτη απόδειξη.

Και τώρα θα σας αποκαλύψω κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να το πιστέψετε. Καθίστε καλά και κρατηθείτε…

Στο δημόσιο υπάρχει διαφθορά!

Τέτοια γράφω, παθαίνουν καρδιακή προσβολή όσοι τα διαβάζουν και δεν θα έχω αναγνώστες στο τέλος.

Θέλει να κόψει τα κουπόνια του ΚΚΕ ο Ραγκούσης. Το ΚΚΕ δεν το αποδέχεται. Και λογικό είναι. Πως θα νιώθει ότι έκανε το καθήκον του ο άλλος αν δεν αγοράσει ένα κουπονάκι του κόμματος.

Μόνο με την αγορά του Ριζοσπάστη δεν γίνεται δουλειά.

Σε λίγες μέρες έρχονται στην Ελλάδα τα αφεντικά του Γιωργάκη και του Παπακωνσταντίνου για να ελέγξουν αν το μαγαζί δουλεύει σωστά.

Οπότε προτιμήστε τίποτα απόμακρες παραλίες γιατί αυτοί θα νομίζουν ότι επειδή κάνουμε και κανένα μπανάκι στην θάλασσα είμαστε πλούσιοι.

Μην δίνουμε δικαιώματα.

Όχι ότι θα αλλάξει και τίποτα, αλλά για το πρεστίζ μας.
Τα δανεικά θα μας τα δώσουν και αυτή τη φορά ώστε να τους χρωστάμε περισσότερα και να μας έχουν πιο καλά στο χέρι.

Και όταν εξαθλιωθούμε θα μας οδηγήσουν και σε μια πτώχευση που θα είναι όλη δικιά μας.

Βέβαια υπάρχει και η πιθανότητα να μην την καταλάβουμε την πτώχευση. Σκέψου τώρα έναν άνθρωπο άστεγο, άφραγκο, με κουρελιασμένα ρούχα που τρώει που και που και ότι βρει να τον πληροφορήσεις ότι η χώρα πτώχευσε. Σκασίλα του…

Έτσι θέλουν να μας κάνουν. Για να μην καταλάβουμε την διαφορά. Και να κάνουμε και ήρωες αυτούς που μας οδήγησαν στην καταστροφή.

Τακτικέ μου αναγνώστη, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι. Αλλά η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Αν και για κάποιους ο κόπος είναι άδικος.

Μικρός Φωκίων

Η πολύ σκέψη τρώει τον αφέντη

Φόρουμ προβληματισμού δημιούργησε η Ντόρα. Και μας καλεί να προβληματιστούμε για την Ελλάδα. Και για το ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ.

Αλλά μία – μία τις σκέψεις παιδιά. Μην πάθουμε και καμιά υπερκόπωση.

Η Ντόρα ως γνήσιος πολιτικός είπε ότι παίρνει την ευθύνη για το διάβασμα που έριχνε όταν γινόταν το πάρτι κλεψιάς και πιστεύει πως με αυτά τα λόγια έρχεται ξανά αγνή και αμόλυντη για να μας σώσει.

Πως μπορεί να πείσει ότι η επιλογή της σιωπής για να μην ρίξει μια ανίκανη και διεφθαρμένη κυβέρνηση δεν θα αποτελεί και την επιλογή σε μια πιθανή (μακριά από εμάς) δική της κυβέρνηση;

Εδώ δεν έριξε τον κουρασμένο Κωστάκη θα ρίξει τον εαυτό της;

Από τις υποκρισίες του στυλ «εγώ κάνω την αυτοκριτική μου» έχουμε χορτάσει. Όλοι λίγο έως πολύ έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Είδατε επί της ουσίας να αλλάζει κάτι;

Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τον Σαμαρά και κάθε επίδοξο σωτήρα μας!
Βέβαια οι πολιτικοί θέλουν να πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι για άλλη μια φορά θα είναι συνεπείς στην απολιτική σκέψη τους και θα έχουν ξεχάσει το πώς και το γιατί.

Εγώ από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι η αγανάκτηση θα είναι τέτοια που έστω και απολιτικά θα αναγκάσει όλους αυτούς τους εθνοσωτήρες να τρέχουν για να σώσουν το τομάρι τους.

Κάποτε οι γαλάζιοι, μέσα στην τότε υπερβολή τους, φώναζαν «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ». Που να ήξεραν ότι θα ερχόταν η εποχή που υπουργοί του ΠΑΣΟΚ θα έλεγαν ότι η κυβέρνηση τους δεν έχει την δημοκρατική νομιμοποίηση.

Με το ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές υπογράψαμε ένα συμβόλαιο και το εξουσιοδοτήσαμε να κάνει μια ανακαίνιση στο μαγαζί. Το ΠΑΣΟΚ όμως χάρισε στο μαγαζί σε άλλους και μας χρέωσε από πάνω και τα συμβολαιογραφικά.

Άλλα έλεγε το συμβόλαιο άλλα έκανε. Δεν δικαιούμαστε να το σύρουμε στα δικαστήρια να βρούμε το δίκιο μας;

Αν υποθέσουμε ότι ο αντιεξουσιαστής υπάλληλος της τρόικας δεν ήξερε τι θα παραλάβει θα έπρεπε να κάνει ένα διάγγελμα και να πει: «Κύριοι πάμε για πτώχευση και εγώ δεν το ήξερα. Επειδή εσείς με ψηφίσατε για άλλα πράγματα θα πάμε ξανά σε εκλογές και διαλέξτε ποιος από εμάς θέλετε να σας αποτελειώσει».

Αυτές είναι οι καθαρές κουβέντες. Οι άλλες είναι πασοκιές και αντωναριές (εκ του Αντώναρου – τι θυμήθηκα τώρα…).

Και το δούλεμα από την κυβέρνηση συνεχίζετε… ο στόχος είναι λέει να μας δώσουν πίσω αυτά που μας παίρνουν τώρα.

Αλλά δεν μας έχουν εξηγήσει κάτι πολύ απλό. Τα χρήματα που μας δανείζει η τρόικα (μας τα δανείζει και μάλιστα ακριβά, δεν μας τα χαρίζει) πρέπει σε τρία έως πέντε χρόνια να τα επιστρέψουμε. Που θα βρούμε αδέρφια 120 δις για την τρόικα και καμιά 80αριά για τους προηγούμενους δανειστές για να τα δώσουμε;

Και τα λερωμένα μας σώβρακα θα μας πάρουν, όχι να μας επιστρέψουν και αυτά που μας παίρνουν τώρα.

Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι μονόδρομος. Απλά θέλουν να μας εξαντλήσουν τελείως ώστε να μας αποσπάσουν και το χειροκρότημα.

Αυτοί μας ρίχνουν στην αρένα με τα λιοντάρια και εμείς ζητωκραυγάζουμε.

Η Ντόρα είπε ότι η ΝΔ επενδύει στην κατάρρευση της χώρας. Ενώ η ίδια επενδύει στην κατάρρευση της ΝΔ. Ο Γιωργάκης επενδύει στην κατάρρευση του «ανθρώπου του μόχθου», το ΚΚΕ επενδύει στην κατάρρευση του καπιταλισμού και ο Κουβέλης στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κατάρρευση γενικώς.

Όλοι δηλαδή είναι της λογικής να καταστραφεί το σπίτι του γείτονα για να το λεηλατήσουν.

Το περιοδικό Marianne χαρακτήρισε το κουρασμένο της Ραφήνας ως τον δημιουργό της ελληνικής τραγωδίας.

Πολυτάλαντος ο Κωστάκης. Ή ατάλαντος. Ξεκίνησε να γράφει κωμωδία και του βγήκε τραγωδία. Και ήρθε μετά ο Γιωργάκης και μας έκανε όλους Ιφιγένεια.

Επειδή έχουμε κοντή μνήμη ας θυμηθούμε τι έλεγαν οι δημοσκοπήσεις ενώ ήταν ήδη ορατή η καταστροφή…. ήταν ο «καταλληλότερος».

Αλλά για να καταλάβετε ότι μάλλον δεν έχουμε καμιά ελπίδα ως χώρα και ως λαός να σας πω ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν νεοδημοκράτες που περιμένουν να «μιλήσει ο Καραμανλής».

Μικρός Φωκίων

Νόμιμη κυβέρνηση, άρα ηθική

Δεν είναι νομιμοποιημένη η κυβέρνηση για αυτά που εφαρμόζει και πρέπει να γίνουν εκλογές.

Δεν το είπε ο Σαμαράς, ούτε η Ντόρα.

Ο Καστανίδης το είπε. Ο οποίος, αν δεν θυμάστε, είναι υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Μόνο και μόνο από αυτήν την αλήθεια που είπε χωρίς ούτε να κοκκινίζει ούτε να παραιτείται ο υπουργός μπορεί να καταλάβει ο καθένας πόσο εκτός νόμου λειτουργεί η πράσινη κυβέρνηση.

Ο αφελής ακούγοντας τον υπουργό αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος να στηρίζει μια κυβέρνηση που δεν είναι νομιμοποιημένη για να μας παίρνει τα μέτρα.

Αλλά πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και στην προκειμένη περίπτωση εφικτό είναι να διατηρηθεί η καρέκλα.

Στην ίδια κατηγορία είναι και όσοι βουλευτές διαφωνούσαν με το νομοσχέδιο του ασφαλιστικού αλλά τελικά το ψήφισαν.

Η σχολή Μανώλη είναι πολλούς καλούς και άξιους μαθητές. Που θα ξεπεράσουν, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, τον δάσκαλο.

Όμως μην ανησυχείτε αδέρφια. Τα μέτρα είναι προσωρινά. Σε δυο χρόνια ότι μας πήραν θα μας το δώσουν πίσω. Αρκεί να βρεθούν εκείνα τα ρημάδια λεφτά που υπάρχουν.

Δεν φτάνει δηλαδή που έχουν ανατρέψει τα πάντα και μας έχουν γυρίσει σε εποχές προ βιομηχανικές μας δουλεύουν κιόλας από πάνω.

Αλλά το ζητάει ο οργανισμός μας. Έχουμε καταντήσει όλοι σαν τον άνθρωπο του μόχθου και ζητάμε να μας πάρει και το τελευταίο ευρώ και το τελευταίο δικαίωμα.

Στην Γαλλία ανέβασαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 62 και γίνεται χαμός. Εδώ έχουν πάει τα όρια στην ηλικία του επίτιμου και εμείς είμαστε «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Ενεργή παρουσία της νέας γενιάς θέλει ο υπηρέτης της τρόικας με τον τίτλο «πρωθυπουργός της Ελλάδας».
Συμφωνώ απόλυτα. Η νέα γενιά είναι η ελπίδα για να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους υποκριτές καλοπερασάκηδες που παριστάνουν τους πολιτικούς που αγωνίζονται για το καλό της χώρας.

Είτε οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης του λαού, είτε ο λαός είναι ο καθρέφτης των πολιτικών το πρόσωπο είναι το ίδιο. Άσχημο, κουτοπόνηρο και με μοναδικό στόχο να κερδίσει δια κλοπής.

Κατά τα άλλα το καινούριο ανέκδοτο λέγεται «η σωτηρία της χώρας από τον Αντώνη Σφουγγαράκη».

Απορώ, υπάρχουν ακόμα πολίτες που πιστεύουν δύο αποδεδειγμένα ψεύτες όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Ή της παραφυάδες αυτών; Κάτι Ντόρες και Καρατζαφέρηδες;

Αφού το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα του Μητσοτάκη μπορούμε να πούμε ότι ο κύκλος της μητσοτακικής μεταπολίτευσης έκλεισε.

Και το κακό είναι ότι έκλεισε και ο δικός μας κύκλος. Αυτός της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Σε λίγο θα κλείσει και αυτός της επιβίωσης.

Μικρός Φωκίων

Επάγγελμα: Τέκνο πολιτικού

Τι επαγγελματικός προσανατολισμός και κουραφέξαλα. Μία είναι η δουλειά. Να είσαι παιδί πολιτικού. Ή έστω συγγενής, φίλος και κουμπάρος.

Εξασφαλισμένη δουλειά στο δημόσιο, καλοπληρωμένη και με δώρο το επίδομα σαμπάνιας. Για να μπορούν να πίνουν στην υγειά των κορόιδων.

Το ωραίο είναι ότι όλοι όσοι μπήκαν στην διαδικασία να καταγγείλουν τους συναδέλφους τους για την πρόσληψη των παιδιών τους είχαν και αυτοί διορίσει τα δικά τους παιδιά.

Αναζητείται πολιτικός ο οποίος δεν έχει βολέψει τα παιδιά του.
Και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που τις καταγγελίες την έκαναν πολιτικοί που είχαν κάνει ακριβώς αυτά που κατήγγειλαν. Δεν βρέθηκε ούτε ένας που να μην έχει διορίσει κάποιον δικό του.

Αλλά όπως λένε κάτι Χατζηγάκηδες και κάτι Πάγκαλοι τα παιδιά τους με νόμιμο τρόπο διορίστηκαν. Α ρε Βουλγαράκη γίγαντα!

48 ώρες χρειάστηκαν για να προσληφθούν οι 270 στην Αγρογή. Και μετά λέμε ότι στην Ελλάδα όλα πάνε αργά και ότι δεν δουλεύει τίποτα.

Ο Χατζηγάκης μάλιστα έβαλε τα πράγματα στην σωστή τους θέση. Οι ψηφοφόροι του, είπε, ότι του κάνουν παράπονα επειδή διόρισε λίγους. Πες μου τον ψηφοφόρο σου να σου πω τι πολιτικός είσαι.

Χατζηγάκια μ΄ Παγκαλάκια μ΄ σεις τρώτε και πίνεται και εμάς μας τρώει το ΔΝΤ…

Αδέρφια δεν έχει ελπίδα ετούτη η χώρα. Μία λύση υπάρχει. Να γκρεμίσουμε τα πάντα, να διώξουμε όλους τους πολίτες και τους πολιτικούς από την χώρα και να ξαναχτιστεί από την αρχή.

Όλα τα άλλα μέτρα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.

Το μόνο που δεν μας είπε ο Πάγκαλος είναι ότι για τον διορισμό της κόρης του η ευθύνη είναι του ΚΚΕ.

Έχει ένα κόλλημα με το ΚΚΕ ο κύριος αντιπρόεδρος. Μάλλον στα νιάτα του θα ήθελε να κάνει καριέρα στο κόμμα αλλά δεν τα κατάφερε και του έμεινε απωθημένο.

Και για να ξέρουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους για ότι συμβαίνει στην Ελλάδα να σας πληροφορήσω ότι στην διάρκεια διακυβέρνησης από την ΝΔ την ευθύνη την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και στην διάρκεια διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ την ευθύνη την έχει το ΚΚΕ.

Μια χαρά τα πάμε, μας είπε ο Παπακωνσταντίνου. Μόνο στα έσοδα έχουμε μια απόκλιση.

Αλλά τι τα θέλουμε τα έσοδα. Άντε να καταργήσουμε τελείως τους μισθούς να καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα.

Ο Ρέππας τα χώνει στον Παπακωνσταντίνου για να μην ιδιωτικοποιήσει την ΕΘΕΛ.
Και είπε ότι δεν πρέπει να κουνάνε το δάκτυλο στους πολίτες γιατί αυτοί θα τους απαντήσουν με μούντζες.

Έχει χάσει κάποια επεισόδια. Οι μούντζες έχουν ήδη ξεκινήσει.

Υπομονή αδέρφια. Θα γίνει κυβέρνηση η ΝΔ και τότε θα λυθούν όλα τα προβλήματα μας. Ας δώσουμε και σε αυτό το κόμμα μια ευκαιρία να κυβερνήσει. Για να δούμε ότι υπάρχει και μια άλλη πολιτική.

Η ΝΔ πρέπει να έχει πολλούς άξιους. Φαίνεται και από τον αριθμό των συγγενών και φίλων που αξιοκρατικά πήραν θέσεις στο δημόσιο.

Θα ψηφιστεί και το ασφαλιστικό. Ο στόχος είναι να μπορεί να είναι βιώσιμο για τα επόμενα χρόνια. Και πράγματι το ασφαλιστικό θα ζήσει. Οι συνταξιούχοι δεν θα ζήσουν.

Μικρός Φωκίων

Ασκήσεις επί χάρτου

Πρώτη Ιουλίου σήμερα και βρίσκομαι σε ένα δίλλημα. Να σας ευχηθώ «καλό μήνα» ή όχι; Αν ναι, θα με πάρετε με τις πέτρες ή θα με αντιμετωπίσετε σαν να είμαι πολιτικός δηλαδή χωρίς καμιά αντίδραση;

Δεν το ρισκάρω και δεν εύχομαι τίποτα. Θα έχει ο άλλος την ζοχάδα από την αύξηση του ΦΠΑ θα έχει και εμένα να τον ειρωνεύομαι λέγοντας του «καλό μήνα».

Άσε που μόλις συνήλθα από έναν ιό και δεν έχω καμιά όρεξη. Είχα πάθει μεγάλη πλάκα. Είχα κρυάδες συνεχώς και δεν ήξερα αν ήταν από τον πυρετό, από τα λόγια του Λοβέρδου ή από τις ατάκες του Βενιζέλου.

Αυτό που περνάμε, είπε ο Μπένι, είναι μια άσκηση για να δείξουμε στις αγορές ότι είμαστε αξιόπιστοι.

Μην αντιδράς αδερφέ μου. Η απώλεια της σύνταξης, η απώλεια του μισθού, η απώλεια της δουλειάς και η ακρίβεια είναι απλά μια άσκηση.

Δεν μας αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους. Σαν νουμεράκια μιας ασκησούλας επί χάρτου μας έχουν. Βγάζουμε από τον λογαριασμό 500 χιλιάδες εργαζόμενους, αφαιρούμε 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους, προσθέτουμε τις μίζες από τα υποβρύχια, διαιρούμε με την μείωση μισθού και πολλαπλασιάζουμε με τις ψήφους των προβάτων και έχουμε το θεμιτό αποτέλεσμα.

Όπως λέγαμε και πριν από μήνες, όταν άρχισαν τα παπαγαλάκια να μιλάν για μειώσεις στους μισθούς και στα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων, δεν πρέπει να χαιρόμαστε με την καταστροφή των άλλων γιατί έρχεται και η σειρά μας.

Να λοιπόν που θα έχουμε και πάγωμα των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Μείωση μισθών κατά 30% το λιγότερο.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο επίσημος πληθωρισμός θα φτάσει πάνω από 6,5%, άρα στην ουσία πάνω από 10%, τότε για τρία χρόνια φτάνουμε στο μείον 30%.

Απορώ γιατί δεν κηρύσσει πτώχευση η Ελλάδα να ησυχάσουμε. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Λεφτά δεν έχουμε, δουλειά δεν έχουμε, οι μικρομεσαίοι κλείνουν τις επιχειρήσεις, η ανεργία φουντώνει, συντάξεις δεν έχουμε, ελπίδα δεν έχουμε… τουλάχιστον να γλιτώσουμε τίποτα από τα κερατιάτικα που πληρώνουμε στις τράπεζες (ως κράτος).

Μικρή ήταν η συμμετοχή στην απεργία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Με τέτοια μέτρα θα έπρεπε κάθε μέρα να είναι όλη η Ελλάδα στον δρόμο αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι περιμένουν το μοιραίο.

Αλλά είναι φυσιολογικό αυτό. Οι εργατοπατέρες όλα αυτά τα χρόνια δεν ασχολήθηκαν για το συμφέρον των εργαζομένων αλλά για το πώς θα καταφέρουν να γίνουν οι ίδιοι υπουργοί. Και έκαναν τον συνδικαλισμό σαν τα μούτρα τους.

Έχει αρχίσει να κυκλοφορεί μια φημολογία ότι μπορεί κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό και έτσι να πέσει η κυβέρνηση.

Που τέτοια τύχη. Οι Μανώληδες του ΠΑΣΟΚ θα μας τα πρήξουν πάλι. Διαφωνώ με το νομοσχέδιο αλλά θα το ψηφίσω. Όχι ρε! Αν διαφωνείς μην το ψηφίσεις.

Τι πάει να πει κομματική πειθαρχεία και κουραφέξαλα. Εδώ πρόκειται να καταστραφεί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και των παιδιών τους και των εγγονιών τους. Να πέσει και να γκρεμοτσακιστεί η κυβέρνηση άμα λειτουργεί εις βάρος του λαού.

Έτσι έλεγε και ο Μανώλης και άφηνε τον Κωστάκη να κάνει παιχνίδι. Δεν θέλουμε Μανώληδες στην βουλή. Θέλουμε βουλευτές. Αλλά που να τους βρούμε…

Ποιο είναι το όφελος από το ασφαλιστικό; 300 εκατομμύρια το χρόνο!!! Ρε παιδιά να κάνουμε μια αντιπρόταση. Είμαστε περίπου 10 εκατομμύρια ηλίθιοι πολίτες. Να δώσουμε 30 ευρώ το χρόνο να μαζέψει ο Παπακωνσταντίνου το ποσό και να αφήσουν το ασφαλιστικό ήσυχο.

Και να αλλάξουν κάτι αηδίες που επιτρέπουν στον αστυνομικό να βγαίνει στα 45 στην σύνταξη (αυτό μάλλον δεν αλλάζει γιατί μετά πως ο ΜΑΤατζής θα βαρέσει τον εργαζόμενο άμα είναι στην ίδια μοίρα;), ή που δίνουν στους βουλευτές σύνταξη με 8 χρόνια κοροϊδίας (συγνώμη δουλειάς ήθελα να πω).

30 ευρώ το χρόνο είναι… να τα δώσουμε αδέρφια!

Και μην ησυχάζετε. Έρχονται και άλλα μέτρα. Αφού ο Παπακωνσταντίνου το είπε καθαρά. Αν πάει καλά το μνημόνιο δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα. Άρα… τον Σεπτέμβριο καλά είναι ή να το αφήσω για τον Αύγουστο;

Για να καταλάβετε τι γίνεται… ακόμα και ο Πρετεντέρης αναρωτήθηκε αν τελικά είμαστε πειραματόζωα της τρόικας. Είμαστε καλέ μου δημοσιογράφε… είμαστε.

Και για να μην σου παίρνουμε τα εύσημα… έχεις συμβάλλει και εσύ.

Μικρός Φωκίων

Η επανάσταση της αυτονόητης βλακείας

Εμπρός για την επανάσταση του αυτονόητου, μας είπε ο Αντώνης ο Σφουγγαράκης.
Ο οποίος πρέπει να έχει μεγάλο σφουγγάρι αφού κατάφερε να σβήσει τις αμαρτίες του Κωστάκη.

Όλο αγκαλίτσες και φιλάκια ήταν με τον τέως κουρασμένο και νυν μαυρισμένο.

Ποια είναι όμως η επανάσταση του αυτονόητου;
Εξαρτάτε από την οπτική γωνιά που το βλέπει κανείς.

Αν το δεις από την πλευρά του Αντώνη το αυτονόητο είναι να στηρίξει ο λαός την ΝΔ αφού η κυβερνητική της θητεία ήταν απόλυτα πετυχημένη.

Να χειροκροτεί τον καλύτερο πρωθυπουργό που γνώρισε η χώρα, τον κουρασμένο.
Να δεχόμαστε ως απόλυτα λογικό να στηρίζει το δάνειο αλλά όχι το μνημόμιο.

Είναι αυτονόητο για τον Αντώνη οι ψηφοφόροι να μην έχουν ούτε μνήμη ούτε κρίση.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα οι ψηφοφόροι κάπως έτσι λειτουργούσαν. Γιατί όχι και στην συνέχεια;

Από μια άλλη οπτική γωνία το αυτονόητο είναι να εξαφανιστούν από το πολιτικό χάρτη όλοι όσοι άμεσα ή έμμεσα έχουν συμβάλλει στην καταστροφή της χώρας.

Είναι αυτονόητο ότι όλοι αυτοί, κάτι Σφουγγαράκηδες, κάτι αντιεξουσιαστές σοσιαλιστές, κάτι ντοράκηδες να μην τολμούν να εμφανίζονται δημοσίως. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εμφανίζονται ως σωτήρες.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι αυτοί αλλά όσοι τους ακολουθούν και τους χειροκροτούν.

Είτε το κάνουν για λόγους ιδιοτέλειας, είτε το κάνουν λόγω αφέλειας ή βλακείας είναι συνυπεύθυνοι για ότι συμβαίνει.

Έτσι και η Ντόρα θέλει να εκφράσει την σιωπηλή πλειοψηφία του λαού. Γιατί η Ντόρα και ότι εκφράζει πολιτικά δεν έχει καμιά σχέση με την καταστροφή.

Κατά τα άλλα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια. μας πληροφόρησε ότι τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί.

Για λόγους οικονομίας της συζήτησης, που λένε και στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες, ας δεχθώ ότι ισχύει η παραπάνω φράση ακριβώς όπως την διατύπωσε ο Πάγκαλος.

Οπότε τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι ένας από αυτούς που ευθαρσώς ομολογούν ότι έφαγαν λεφτά είναι και ο Πάγκαλος. Είπε: «Όλοι φάγαμε», άρα και αυτός.

Ας γίνει παρακαλώ μια εισαγγελική έρευνα και μια εξεταστική. Θα μου πεις ότι αυτοί που θα κάνουν τις παραπάνω έρευνες θα έχουν φάει επίσης τα λεφτά…

Φαύλος κύκλος. Οπότε ας την πληρώσουν οι εργαζόμενοι να ξεμπερδεύουμε.

Κατά τα άλλα το ασφαλιστικό είναι έτοιμο προς ψήφιση. Όπου οι συνταξιούχοι θα παίρνουν αντί για σύνταξη ένα επιδοματάκι. Για να πληρώσουν το εισιτήριο μέχρι το νεκροταφείο.

Πρόκειται για μία μαφιόζικη, φασιστική και εκτός κάθε αυτονόητης λογικής. Οι εργαζόμενοι σε όλη τους την εργασιακή ζωή δίνουν ένα σκασμό λεφτά στα ταμεία, τα λεφτά τα παίρνει το κράτος και τους τιμωρεί μην δίνοντας παρά ψίχουλα πίσω.

Την κακοδιαχείριση, τα δανεικά και αγύριστα προς το κράτος, τις λαμογιές και τις κλεψιές θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι.

Αυτοί που ήταν οι επικεφαλείς αυτού του έρημου κράτους και συμμετείχαν σε όλο αυτό το καταστροφικό σκηνικό όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά έρχονται και ως σωτήρες μας. Ναι, για τους πολιτικούς μιλάω.

Αλλά κάθε λαός έχει τον Πάγκαλο και τον Γιωργάκη που του αξίζει. Έχει τον κουρασμένο, την Ντόρα και τον Σφουγγαράκη που του αξίζει. Έχει την Παπαρήγα, τον Τσίπρα και τις συνιστώσες που του αξίζουν. Τώρα θα έχει και τον Κουβέλη που του αξίζει.

Και να δεις που θα μας προκύψει και κανένας Βγενό που μας αξίζει….


Μικρός Φωκίων

Ο αγωνιστής Ανδρέας

Η νέα πλύση εγκεφάλου άρχισε. Προσπαθούν τώρα να μας πείσουν, όπως καλή ώρα (τι καλή, τέλος πάντων) ο αγωνιστής Λοβέρδος, ότι τα μέτρα είναι προσωρινά. Μετά από δύο χρόνια οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν μέχρι τώρα αλλά θα είναι με περισσότερα χρήματα και δικαιώματα.

Να είστε σίγουροι ότι το 2012, άντε το 2013, ο μισθός του νεοπροσλαμβανόμενου θα είναι 1200 ευρώ, θα δουλεύει 35 ώρες την εβδομάδα, θα έχει εκτός από τα δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα και δώρο για την ονομαστική του εορτή και για τα γενέθλια του ενώ εκτός από το επίδομα αδείας οι εργοδότες θα του προσφέρουν και 3 εβδομάδες διαμονή στις Μπαχάμες με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Οι συνταξιούχοι από την άλλη, θα βγαίνουν στην σύνταξη στα 58 τους με 15 χρόνια εργασίας και η σύνταξη τους θα είναι στο 150% του καλύτερου μισθού που είχαν πάρει έστω και για ένα μήνα στην εργασιακή τους ζωή.

Καλά για την ανεργία δεν το συζητάμε. Οι εργοδότες θα παρακαλούν τους εργαζόμενους να πάνε σε αυτούς να δουλέψουν μιας και θα υπάρχει πλεόνασμα θέσεων εργασίας.

Και όλα αυτά επειδή ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο σοσιαλιστής Γιωργάκης παίρνουν αυτά τα μέτρα.

Αχάριστοι, ε! αχάριστοι!

Κατά τα άλλα ο αγωνιστής Ανδρέας καθημερινά διαπραγματεύεται με την τρόικα ώστε τα μέτρα να είναι πιο φιλολαϊκά. Μόνο που η τρόικα δεν το γνωρίζει αυτό.

Όπως είπε και ένας συνεργάτης του πρωθυπουργού Όλι Ρεν τα πάντα έχουν συμφωνηθεί στο μνημόνιο και δεν γίνεται συζήτηση για κανένα θέμα.

Μάλλον ο αγωνιστής Ανδρέας βλέπει σκιές και συνομιλεί μαζί τους. Εκτός και αν πηγαίνει τα βράδια στην τρόικα και συζητάει μαζί τους ενώ αυτοί κοιμούνται, οπότε και δεν τον καταλαβαίνουν.

Τσακάλι ο αγωνιστής Ανδρέας. Θέλει να τους πιάσει στον ύπνο.

Πλύση εγκεφάλου νούμερο 2. Κάνουν απεργία οι καθηγητές και τα παπαγαλάκια λένε ότι την πληρώνουν οι μαθητές. Κάνουν απεργία οι γιατροί, την πληρώνουν οι ασθενείς. Κάνουν πορεία οι εργαζόμενοι την πληρώνουν οι καταστηματάρχες. Κάνουν απεργία στα λιμάνια, την πληρώνουν οι τουρίστες.

Και συνεχίζουν… μπορεί να έχουν δίκιο αλλά δεν μπορεί να την πληρώνουν οι άλλοι.
Και ρωτάω ο αφελής: Ποιος είναι ο τρόπος για να αγωνιστεί ο άλλος ώστε να καταφέρει να επιβιώσει και να αντιδράσει σε αυτά τα άδικα μέτρα (που το παραδέχονται όλοι ότι είναι άδικα); Αλλάζοντας απλά με το κοντρόλ της τηλεόρασης το ένα κανάλι προπαγάνδας με ένα άλλο κανάλι προπαγάνδας;

Ή να απαγορεύσουμε τις απεργίες και τις πορείες;

Ερώτηση έκαναν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για να πάρουν μια επίσημη απάντηση στο εξής: Στην μετάφραση του μνημονίου λείπουν κάποια μέτρα που αναφέρονται στο αγγλικό κείμενο.

Θεωρώ ότι είναι μια προβοκατόρικη ενέργεια. Η κυβέρνηση δεν θα έκανε ποτέ κάποια πράξη εξαπάτησης του λαού.

Απλά επειδή βρισκόμαστε σε κρίση δεν υπάρχουν πολλοί μεταφραστές. Οπότε όλο το κείμενο το μετέφρασε ένας. Τόσες σελίδες κείμενο (που δεν ήταν και δεμένο για λόγους οικονομίας) είναι απόλυτα φυσιολογικό να του ξεπέσει μια σελίδα και να μην την μεταφράσει. Σε εσάς δηλαδή δεν έχει συμβεί ποτέ να σας ξεφύγει μια σελιδούλα;

Βγήκε ο βουλευτής Αμοιρίδης (αν δεν κάνω λάθος στο όνομα, αλλά δεν θα το ψάξω τώρα. Θα το γράψω, θα ανέβει το κείμενο και μετά το ψάχνω το θέμα…) και είπε ότι ψήφισε το μνημόνιο στην βουλή χωρίς όμως να ξέρει και τι λέει αυτό το μνημόνιο.

Αργότερα είχε την ευκαιρία, είπε, να διαβάσει κάποια πράγματα.

Υπεύθυνος πολιτικός, ξέρει τι ψηφίζει… να μην ξεχάσουμε να τον ψηφίσουμε και εμείς!

Αλλά έτσι ακριβώς ψηφίστηκε το μνημόνιο στην βουλή. Χωρίς να ξέρει κανείς τους τι ψηφίζει. Και αναρωτιόμαστε μετά γιατί δεν έχουμε σε καμιά υπόληψη τους πολιτικούς και γιατί ζυγίσουμε τα γιαουρτάκια στα χέρια μας!

Μικρός Φωκίων

Η πονεμένη επιθεώρηση

Από σήμερα έχουμε και επίσημα καλοκαίρι. Και το καλοκαίρι είναι η περίοδος των επιθεωρήσεων.

Τα βασικά επιθεωρησιακά σχήματα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο πρόεδρος της ΝΔ μας έδωσε ένα πρώτο δείγμα του χιούμορ του. Μας είπε ότι η ΝΔ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.

Σαφέστατα και έχει δίκιο. Γιατί η κρίση, εκτός από οικονομική είναι και ψυχολογική. Με αυτά που λέει μας κάνει και γελάμε οπότε θα μας βγάλει από την ψυχολογική κρίση.

Φαντάζομαι ότι για να βγούμε από την κρίση θα συμβουλευτούμε τα καλύτερα στελέχη της παράταξης που έχουν εκτός των άλλων και κυβερνητική εμπειρία.

Τον Αλογοαποπουμουερχεταιτογιαουρτι και τον Παπαθανασίου.

Θα μιλήσει ο Κωστάκης ή δεν θα μιλήσει; Από το 2004 μας βασανίζει αυτό το ερώτημα. Και νεογέννητος να ήταν το 2004 τώρα θα ήταν έξι ετών. Άρα θα έπρεπε ήδη να έχει μιλήσει.

Για να μην μιλάει κάποιο πρόβλημα θα έχει, δεν μπορεί. Να του κάνουμε μια λογοθεραπεία.

Εκτός και αν είναι μόνιμα μπουκωμένος και δεν μιλάει. Γιατί οι καλοί τρόποι δεν μας επιτρέπουν να μιλάμε με ανοιχτό το στόμα.

Θα μου πεις εδώ έχουμε την Λοβερδιάδα εσύ με τους πεθαμένους ασχολείσαι;
Άμυνα είναι αδέρφια μου…

Ο Ανδρέας ο πονεμένος κάνει ότι μπορεί. Απλά δεν τον αφήνουν να εφαρμόσει την σοσιαλιστική πολιτική του και να καταργήσει εντελώς τους μισθούς.

Ο ίδιος εκτός από το γεγονός ότι πονάει μας πληροφόρησε ότι τα μέτρα αυτά δεν θα βοηθήσουν. Εδώ κάνει λάθος. Σε έναν εργασιακό κλάδο θα έχουμε ανάπτυξη του κύκλου εργασιών.

Μιλάμε φυσικά για τον κλάδο των γραφείων Τελετών.

Εντωμεταξύ έχει αρχίσει πάλι το γνωστό παραμυθάκι. Δεν ξέρει ο πρωθυπουργός και ο Λοβέρδος κάνει προσωπική πολιτική.

Όπως γενικά δεν ήξερε και ο Κωστάκης.

Όμως όπως και να έχει ο Γιωργάκης έχει ευθύνη. Αν γνώριζε για τα μέτρα Λοβέρδου έχει την ευθύνη αυτών των μέτρων και αν δεν γνώριζε έχει την ευθύνη που κρατάει ακόμα τον Λοβέρδο στην κυβέρνηση.

Ας τελειώνει πια αυτή η ιστορία με τον «καλό» πρωθυπουργό που τον αιφνιδιάζουν συνεχώς οι κακοί.

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί τα μέτρα εξαθλίωσης του λαού πάνε καλά. Θα πήγαιναν ακόμα καλύτερα αν έκοβε τελείως τους μισθούς.

Η εθνική Ελλάδας πέτυχε την πρώτη της νίκη σε παγκόσμιο κύπελλο. Ήταν μια καλή ευκαιρία να αλλάξει για μια – δυο μέρες το θέμα της πανελλαδικής συζήτησης.

Η νίκη αυτή όμως δεν είναι καλό σημάδι. Αν θυμάστε η προηγούμενη επιτυχία της εθνικής ήταν το 2004. Και μετά από αυτήν την επιτυχία είχαμε το ξεδίπλωμα της πολιτικής της ΝΔ.

Τώρα τι μας περιμένει;

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι η απειλή του Λοβέρδου. Θα παλέψει ακόμα περισσότερο μας είπε, διευκρινίζοντας ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Να περιμένουμε δηλαδή εργασία μέχρι τα 95, σύνταξη ίση με το 5% του επιδόματος κηδείας η οποία θα δίνεται 30 χρόνια μετά την θεμελίωση του δικαιώματος, οι μισθοί θα καταργηθούν ως αναχρονιστική συνήθεια και θα αντικατασταθούν από το επίδομα αλληλεγγύης που θα τροφοδοτείται από τους συνταξιούχους….

Και για να καταλάβετε πόσο άσχημα είναι τα πράγματα για τον λαό να σας πληροφορήσω ότι ο Μάνος δήλωσε ότι τα μέτρα βρίσκονται στον σωστό δρόμο…

Καλό καλοκαίρι (Λέμε και καμιά χαζομάρα για να περνάει η ώρα)

Μικρός Φωκίων

Τέλος το πάρτι

Επιτέλους. Τέλος το πάρτι.
Η σοσιαλιστική κυβέρνηση έχοντας συναίσθηση των περιστάσεων και τηρώντας την ιδεολογία της εξαφάνισε την ντροπή που λέγονταν «γενιά των 700».

Πεντακόσια μικτά και πολλά είναι.

Πολλοί λένε ότι με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση θα έχουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα. Έχουν άδικο. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς ελπίδα, χωρίς σάλιο.
Βιασμός άνευ πτυέλου και δεν έχει γίνει ακόμα της επί χρήμασι γυναικός το κιγκλίδωμα.

Μην τα βάζετε με τον Ανδρέα δεν υπάρχει σάλιο Λοβέρδο. Η απόφαση εξαφάνισης των εργαζόμενων και η μετατροπή τους σε δούλους μιας χρήσης είναι της κυβέρνησης.

Ας μην ξεχνιόμαστε. Η κυβέρνηση συνολικά αποφασίζει και η κυβέρνηση συνολικά έχει την ευθύνη. Με τον Γιωργάκη πρώτον από όλους.

Ας μην πέσουμε πάλι στην παγίδα να βγάζουμε στην απέξω τον πρωθυπουργό, όπως μας είχαν ψήσει οι μεγαλοδημοσιογράφοι να κάνουμε με τον Κωστάκη και τον Κινέζο.

Και φυσικά την ίδια ευθύνη έχουν και οι βουλευτές που στηρίζουν μια κυβέρνηση που παίρνει τέτοια μέτρα.

Όσοι διαφωνούν να καταψηφίσουν την κυβέρνηση. Να ανεξαρτητοποιηθούν. Αλλιώς ας μην τολμήσουν όταν θα τους παίρνουν με τις πέτρες να πουν ότι διαφωνούσαν.

Βέβαια όλες οι αλλαγές στα εργασιακά θα περάσουν με προεδρικό διάταγμα. Που να τολμήσουν να το φέρουν στην βουλή. Αλλά όποιος βάζει την υπογραφή του έχει την ίδια ευθύνη…

Όχι μόνο δέχθηκαν να αποτελειώσουν τους εργαζόμενους αλλά το κάνουν και με πάθος. Για παράδειγμα: 4% έβαζε το όριο η τρόικα στις απολύσεις, 5% το έκαναν οι σοσιαλιστές.

Πάει η Ελλάδα που ξέραμε. Μέχρι τώρα είχαμε χάλια σύστημα υγείας. Πλέον δεν θα έχουμε ούτε σύστημα ούτε υγεία. Μέχρι τώρα είχαμε χάλια παιδεία. Πλέον δεν θα έχουμε παιδεία. Είχαμε τους χειρότερους μισθούς στην Ευρώπη. Δεν θα έχουμε μισθούς παρά φιλοδωρήματα ανάλογα με την διάθεση του εργοδότη. Είχαμε την μικρότερη αγοραστική δύναμη. Δεν θα έχουμε ούτε αγοραστική ούτε δύναμη.

Α, ρε θωρακισμένη και δυνατή Ελλάδα.

Δεν θα μιλήσει τελικά ο Κωστάκης. Όχι ότι είχα καμιά σκασίλα αλλά αυτό το ανέκδοτο «Θα μιλήσει ο Καραμανλής και θα έρθουν τα πάνω κάτω» έχει μπαγιατέψει πια.

Δύσκολο καλοκαίρι αδέρφια. Και τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Σταγόνα – σταγόνα μας τα σερβίρουν. Πιστεύουν ότι έτσι μπορεί να τα χωνέψουμε.

Και να τα συνηθίσουμε. Αλλά χωρίς φαΐ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο… δεν μπορεί να υπάρχει συνήθεια.

Κάτι μου λέει ότι ο «Δεκέμβρης» θα μοιάζει με παιδική χαρά.

Μικρός Φωκίων

Πιστέψτε τους!

Θα μας ελέγξει η τρόικα για να δει αν έχουμε μαγειρέψει καλύτερα τα νούμερα ετούτη την φορά.

Τις προηγούμενες φορές το μαγείρεμα ήταν αποτυχημένο. Παραέβρασαν τα νούμερα και μας τα επέστρεψαν πίσω.

Αλλά αδέρφια μην ανησυχείτε. Όλα πάνε καλά. Αφού το λέει η κυβέρνηση. Είναι δυνατόν ολόκληρη κυβέρνηση να λέει ψέματα; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει μόνο και μόνο που τολμάμε να σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο.

Να, για παράδειγμα, οι δημόσιες δαπάνες μειώθηκαν σημαντικά. Θα μου πεις ότι σε αυτήν την μείωση έχει παίξει το δικό της ρόλο η παρακράτηση του ΦΠΑ που δεν λένε να την επιστρέψουν στους επιχειρηματίες.

Λεπτομέρειες….

Εξάλλου είναι πιο εύκολο να κάνεις στάση πληρωμών στους πολίτες σου παρά στους τραπεζίτες σου.

Δεν υπάρχουν γάζες και γύψος στα νοσοκομεία. Λογικό αποτέλεσμα. Αφού έχουν χρησιμοποιηθεί για να μπει η χώρα στην εντατική.

Έφυγε ο Κιλτίδης από την ΝΔ. Μια στεναχώρια που πήραμε….
Και σιγά την είδηση. Όλοι θέλουν να φύγουν από την ΝΔ. Ακόμα και ο Σαμαράς αν μπορούσε θα έφευγε. Φοβάται όμως μην τον κατηγορήσουν για Μητσοτακικό!

Έχασε η εθνική Ελλάδας στο πρώτο αγώνα της στο μουντιάλ. Σιγά το νέο. Μεταξύ μας δεν θα άντεχα και άλλη εθνική υπερηφάνεια. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την εντύπωση ότι κάθε φορά που νιώθαμε τέτοιου είδους εθνική υπερηφάνεια κάποιοι ροκάνιζαν ευρώπουλα.

Ο γνωστός Άνθιμος είπε στο κυριακάτικο κήρυγμα του ότι η βασιλεία του Θεού δεν θέλει να βγάζουμε τα λεφτά μας στην Ελβετία.

Ο Θεός βλέπετε δεν έχει άλλη σκοτούρα από το που θα πάνε οι Έλληνες τα λεφτά τους. Άσε που ανήκει σε άλλο θεϊκό βασίλειο το χρήμα….

Η μεγάλη στιγμή στην χώρα μας πλησιάζει. Επιτέλους θα μάθουμε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν. Αν και αυτή η άγνοια είχε την γοητεία της. Ο εργοδότης – κράτος κάθε μήνα περίμενε με αγωνία να του πουν πόσους μισθούς να πληρώσει…

Σίγουρα θα ανακαλυφθούν και δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν αφήσει χρόνια ετούτο το μάταιο κόσμο αλλά πληρωνόντουσαν κανονικά. Όπως, εξάλλου, γίνεται και με τους συνταξιούχους.

Όλο και περισσότεροι άνεργοι στην χώρα μας. Είναι μια ακόμα προσφορά της κυβέρνησης στο κοινωνικό σύνολο.

Έτσι όλοι αυτοί οι άνεργοι θα μπορούν επιτέλους να κάνουν όλο το καλοκαίρι διακοπές.
Και επειδή δεν θα έχουν λεφτά για να τρώνε θα αδυνατήσουν χωρίς να δώσουν ένα σκασμό λεφτά στα κέντρα αδυνατίσματος.

Ένα μήνα αργότερα θα πάρουν τα 200 ευρώ χαρτζιλίκι για το καλοκαίρι οι συνταξιούχοι και αναρωτιόταν ο Στραβελάκης «Πως θα κάνουν διακοπές αυτοί οι άνθρωποι;».

Γιατί αυτά τα 200 ευρώ είναι που κάνουν την διαφορά….

Φαντάζομαι ότι ο Στραβελάκης θα κάνει τουλάχιστον δυο μήνες διακοπές με 200 ευρώ….

Καθένας στην αρχικοσμάρα του σε τούτη τη χώρα…. τι να πεις!

Μικρός Φωκίων

Τώρα σωθήκαμε!

Θα αγωνιστεί για την αθωότητα του, είπε ο Μαντέλης.
Ώστε το είχαμε παρεξηγήσει το παλικάρι… και νομίζαμε ότι όλο και κάποια ενοχή θα τον βάραινε για τα λεφτουδάκια που του έκαναν χορηγία άγνωστοι φιλάνθρωποι.

Αλλά ποιος έχασε την ενοχή για να την βρει ο Μαντέλης. Και ο κάθε Μαντέλης.

Γαλαζάκια μ΄ πρασινάκια μ΄ εσείς τρώτε και πίνετε και μένα με τρώει η αρκούδα.

Πέντε κόμματα πέντε πορίσματα για το σκάνδαλο στο Βατοπέδι. Ετοιμαστείτε για το επόμενο σκάνδαλο που εξετάζει η εξεταστική. Θα υπάρχουν τουλάχιστον εφτάμισι πορίσματα.

Τα πέντε που όλοι γνωρίζουμε, ένα των τεσσάρων που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα της Ντόρας και μισό του Κυριάκου της οικογένειας.

Αναρωτιόμαστε γιατί η αριστερά πάει κατά διαόλου… όταν ακόμα και δεξιοί περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αγωνιστεί ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα μετράει τις συνιστώσες του.

Θα μου πεις οι δεξιοί γιατί δεν αγωνίζονται και περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Μα αν αγωνιζόντουσαν για το γενικό καλό δεν θα ήταν δεξιοί…

Διαψεύδει η κυβέρνηση ότι η χώρα θα πτωχεύσει και θα γυρίσει στην δραχμή. Όσο καλοπροαίρετος όμως και αν είσαι θυμάσαι τις διαψεύσεις για την εμπλοκή του ΔΝΤ, ή τα τρία ΔΕΝ του ασφαλιστικού και ψάχνεις εισιτήριο για να την κάνεις από την χώρα.

Πρέπει όμως να παραδεχθούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση λέει την αλήθεια. Δεν ΘΑ πτωχεύσει η χώρα. Έχει ήδη πτωχεύσει.

Αλήθεια τι τους κάνει να πιστεύουν οι πολιτικοί ότι αν βγάλουν στην σέντρα καμένα πολιτικά πρόσωπα (που όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν κάνει τις λαμογιές τους) θα γλιτώσουν την επαλήθευση της πρωθυπουργικής προφητείας; Λέω για την γνωστή ατάκα «Θα μας πάρουν με τις πέτρες»

Γιούχαραν λέει τον Γιωργάκη στο Ηρώδειο. Λίγος σεβασμός παιδιά. Τι να σου κάνει και ο Γιωργάκης; Ένας απλός υπάλληλος είναι.

Ανεβαίνουν οι τιμές (ρεκόρ ο πληθωρισμός) μειώνονται οι μισθοί, αυξάνεται η ανεργία… δεν έβγαλε και νέο dvd η Τζούλια... χάλια σου λέω!

Πέρασαν τόσες ώρες και δεν μας έχουν ανακοινώσει νέα μέτρα. Τι έγινε; Ξεμείναμε από χαρτί και δεν μπορούν να δημοσιευτούν στην εφημερίδα της κυβερνήσεως;

Από τον Καντάφι περιμένει βοήθεια ο Γιωργάκης. Φαντάζομαι ότι όλο και καμιά τέντα θα περισσεύει στον Λίβυο ηγέτη…

Μικρός Φωκίων

Απολογία

Το διήγημα που ακολουθεί κάποιοι από εσάς το έχετε διαβάσει ξανά πριν από ένα χρόνο περίπου. Όμως πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ επίκαιρο, οπότε...
Καλή ανάγνωση!

ΑΠΟΛΟΓΙΑ


Αυτό είναι το πρώτο μου βράδυ στην φυλακή. Είκοσι χρόνια κάθειρξη πρότεινε ο εισαγγελέας, είκοσι χρόνια κάθειρξη μου επέβαλλε το δικαστήριο. Όταν άκουσα την απόφαση, γέλασα. Όχι, όχι… δεν ήταν νευρικό το γέλιο μου. Ήταν πηγαίο. Αληθινό. Ήταν το γέλιο του θεατή που παρακολούθησε μια ξεκαρδιστική κωμωδία και φεύγοντας από το θέατρο τον ακολουθούν οι ατάκες και η μνήμη αυτών του χαρίζει την ελαφράδα στην ψυχή. Η αλήθεια είναι ότι σε όλη μου την ζωή δεν είχα χιούμορ. Ήμουν στεγνός άνθρωπος. Φορτωμένος από μια πεζή καθημερινότητα και ευθύνες. Πάντα κατηγορούσα τους ανθρώπους όταν ήταν ανεύθυνοι. Δεν ξέρω, ακόμα και τούτη την στιγμή, αν τελικά είχα δίκιο. Όμως έτσι ήμουν. Έχοντας το αίσθημα ευθύνης και τιμιότητας. Η τιμιότητα μου μάλιστα έφτανε στα όρια της βλακείας. Θα αναρωτιέστε βέβαια, πως ένας τόσο τίμιος άνθρωπος βρίσκεται στην φυλακή με ποινή είκοσι ετών καθείρξεως.
Για δυο πράγματα μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Πρώτον, ότι οι αξιότιμοι κύριοι δικαστές μου τήρησαν με ευλάβεια το γράμμα του νόμου και δεύτερον ότι εγώ, είκοσι χρόνια στην φυλακή, δεν μένω. Και δεν εννοώ ότι θα δραπετεύσω. Κατά μία έννοια τουλάχιστον. Θα μείνω τόσο όσο χρειάζεται για να «λύσω κάποιες υποθέσεις» με τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Διακρίνω στα μάτια σας την απορία. Καταλαβαίνω. Είναι λιγάκι θολά αυτά που σας λέω. Μάλλον πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να σας τα εξιστορήσω από την αρχή της ζωής μου… ή τέλος πάντων φωτίζοντας κάποιες στιγμές της. Και για να σας λύσω και την απορία της φυλάκισης μου θα σας πω ότι βρίσκομαι εδώ έχοντας κατηγορηθεί για σωρεία ληστειών σε τράπεζες, για παράνομη οπλοκατοχή – αυτό είναι ψέμα βέβαια, αλλά κάτι τέτοια ψεματάκια κάνουν την δικαιοσύνη να φαίνεται πιο τυφλή από ότι είναι…. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο με απάλλαξαν από τις κατηγορίες της παράνομης οπλοχρησίας, αντίστασης κατά της αρχής, φθορά ξένης ιδιοκτησίας και κατοχής παράνομων ουσιών με σκοπό την παράνομη εμπορία! Ο καημένος ο αστυφύλακας που με συνέλαβε, θα σας πω αργότερα πως έγινε αυτό, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Από την μια το κατηγορητήριο που συνέταξε η υπηρεσία του και από την άλλη η συνείδηση του. Στο δικαστήριο, έστω και δύσκολα, υπερίσχυσε η συνείδηση. Παραδέχτηκε ότι όχι μόνο δεν προέβαλα καμιά αντίσταση αλλά ευγενικότατα τον ακολούθησα, παραδεχόμενος εξ΄ αρχής την ενοχή μου. Όσο για τις παράνομες ουσίες και την φθορά της ξένης ιδιοκτησίας οι κατηγορίες έπεσαν με μιας. Να σκεφτείτε ότι ούτε ο εισαγγελέας, ένας βλοσυρός άνθρωπος, εκ φύσεως και επαγγέλματος καχύποτπος, δεν τις υπερασπίστηκε…
Ληστείες κατά συρροή… ο δικηγόρος μου, τι «μου» δηλαδή, το δικαστήριο τον επέβαλε, εγώ ήθελα μονάχος μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, για να με καθησυχάσει μου είπε πως θα κάνουμε έφεση στην πρωτόδικη απόφαση και στο Εφετείο θα την κερδίσουμε την υπόθεση. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πορωμένοι με την δουλειά τους που η λογική έχει πάει περίπατο. Τον κατανοώ. Όσο για το υπερασπιστικό του έργο… ψέλισσε απλά δυο – τρεις νομολογίες, έτσι για να μην περάσει εντελώς απαρατήρητος και έτερον ουδέν. Ίσως να με καταριόταν κιόλας. Μια δίκη χωρίς παχυλή αμοιβή, μόνο κάτι ψίχουλα – την νόμιμη αποζημίωση. Και για το εφετείο από κεκτημένη ταχύτητα μίλησε. Έτσι γίνεται σε όλες τις δίκες, γιατί όχι και στην δική μου. Μόνο που εγώ αρνήθηκα. Φυσικά όχι λόγω σεβασμού στην πρωτόδικη απόφαση, απλά δεν είχε κανένα νόημα. Ούτε και απολογήθηκα. Τα είπα μια φορά στην αστυνομία, οπότε ήξεραν το πώς και το γιατί. Όταν ο πρόεδρος με ρώτησε αν έκανα τις ληστείες του απάντησα: «Ξέρουμε όλοι εδώ μέσα αν τις έκανα. Τι νόημα έχει να το συζητήσουμε;». Ο πρόεδρος, το κατάλαβα από τις γκριμάτσες που έκανε και από ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στο πρόσωπο του, ένιωσε προσβεβλημένος. Νευρίασε. Ίσως να προτιμούσε να έπεφτα στα πόδια του και να τον

παρακαλούσα να δείξει επιείκεια και ανθρωπιά. Αν έχεις ανθρωπιά κύριε πρόεδρε την δείχνεις από μόνος σου, δεν την αποδεικνύεις κατά περίσταση…
Μετά, τι να έλεγα στην απολογία μου; Θα μπορούσα να τους πω για την πρώτη φορά που μύρισα βασιλικό. Ή για την πρώτη φορά που τα νυχτολούλουδα ευωδίασαν την ψυχή μου. Θα μπορούσα να τους πω για τον παιδικό μου έρωτα. Αχ! Η Γαρυφαλλιά… στο νηπιαγωγείο γνωριστήκαμε. Στα διαλλείματα παίζαμε μαζί. Όταν έφτασε το καλοκαίρι, την τελευταία μέρα του σχολείου, έκοψα ένα λουλούδι και της το πρόσφερα. «Θέλω να σε παντρευτώ όταν μεγαλώσουμε», της είπα. Ντράπηκε. Πήρε το λουλούδι και έφυγε τρέχοντας. Μόνο για μια στιγμή κοντοστάθηκε, σαν να έβλεπα ταινία στον κινηματογράφο, γύρισε προς το μέρος μου με κοίταξε και έφυγε. Ίσως και να χαμογέλασε.
Με την Γαρυφαλλιά δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε η οικογένεια της και δεν την ξανάδα. Να ΄ναι καλά, όπου και να ΄ναι. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας, και λένε ότι τον πρώτο έρωτα δεν τον ξεχνάς ποτέ. Ίσως και να ΄ναι έτσι. Δεν ξέρω και δεν ρώτησα και τους δικαστές να μου πουν την γνώμη τους!
Αυτές οι στιγμές είναι η δική μου απολογία. Αν είμαι ένοχος ή αθώος δεν θέλω να το κρίνω εγώ. Και μια δικαστική απόφαση λίγο λαμβάνει υπόψη της τον άνθρωπο. Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τον πρόεδρο να σηκώνει τον δείχτη του χεριού του και να λέει: «Κατηγορούμενε, το δικαστήριο δεν ενδιαφέρετε για το ηλιοβασίλεμα που περιγράφετε. Στην ουσία παρακαλώ!»
Αυτή είναι η ουσία κύριοι δικαστές. Ένα ηλιοβασίλεμα φθινοπωρινό, στην ακροθαλασσιά με την αγαλλίαση των χρωματισμών και τον πόνο της μοναξιάς. Ήταν τέλη Σεπτέμβρη όταν θέλησα να προσφέρω λίγη ηρεμία στον εαυτό μου και πήγα σε μια έρημη παραλία. Μόνο που η ηρεμία δεν ερχόταν στην ψυχή μου. Η φύση σαν να με ένιωθε, μου έκανε δώρο ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να ήθελε να μου δώσει ένα καλό μάθημα. Να μοιραστώ την ζωή μου, γιατί όταν μοιράζεσαι κάτι, αυτό πολλαπλασιάζετε, ενώ αν θελήσεις να το γευθείς μονάχος μπορεί και να σε πληγώσει. Εκείνο το απόγευμα ήταν που πήρα την απόφαση να παντρευτώ. Την επόμενη μέρα αγόρασα ένα δακτυλίδι και ένα μπουκέτο λουλούδια και πήγα να βρω την Ναυσικά. Της ζήτησα να παντρευτούμε. Είμαστε είκοσι χρόνια μαζί. Καλά περάσαμε. Με τις χαρές μας και τις λύπες μας. Όλα της ζωής είναι και όλα έχουν την αξία τους. Και αφού θέλετε να απολογηθώ θα το κάνω.
Όχι για σας κύριοι δικαστές. Για μένα θα το κάνω. Και δεν είναι καν απολογία. Δεν έχω, πραγματικά δεν έχω, κανένα λόγο για να απολογηθώ. Η απολογία προϋποθέτει ενοχή και εγώ δεν νιώθω ένοχος. Τουλάχιστον σε αυτά που εσείς με κατηγορείτε. Εντάξει, τις έκανα τις ληστείες. Αυτό δεν το αρνήθηκα ποτέ. Όμως αν κάπου είμαι πραγματικά ένοχος ήταν επειδή άφησα την ζωή μου να φύγει μέσα από τα χέρια μου. Να περάσει απαρατήρητη από μένα. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα πλεονέκτημα σε σχέση με όλα τα άλλα ζωντανά της γης. Όχι μόνο αισθανόμαστε όπως και αυτά, αλλά έχουμε και το νου να καταλαβαίνουμε και το γεγονός πως αισθανόμαστε καθώς και την μικρή διάρκεια της ζωής μας.
Όμως κύριοι δικαστές, δεν ξέρω πως στο διάολο γίνεται αυτό, ξεχνιόμαστε. Καταστρέφουμε την κάθε μέρα μας, την κάθε ώρα μας, το κάθε λεπτό που μας απέμεινε για να ζήσουμε. Το καταστρέφουμε , λέει, για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο και χάνουμε το σήμερα. Και έρχεται η στιγμή που γινόμαστε ανάμνηση της ιστορίας. Και το βιβλίο των απομνημονευμάτων μας είναι με άγραφες σελίδες.
Ναι κύριοι δικαστές. Είμαι ένοχος για κείνα που δεν έζησα. Που δεν πήγα στην Ρώμη με την γυναίκα μου. Από τότε που παντρευτήκαμε μου τόλεγε: «Νικήτα, το καλοκαίρι να πάμε στην Ρώμη». Όμως τα καλοκαίρια ερχόντουσαν και έφευγαν και εμείς δεν πήγαμε στην Ρώμη. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολλά τα έξοδα. Τον επόμενο είχαμε το πρώτο μας παιδί, την Ευρυδίκη. Μετά ακολούθησε ο Αντώνης. Οι υποχρεώσεις έγιναν περισσότερες και οι δικαιολογίες ακόμα πιο πολλές.
Καθόμουν κάποια βράδια στο μπαλκόνι του σπιτιού και έβλεπα τις πολυκατοικίες γύρω μου. Και ονειροπολούσα. Να ΄μουν πλούσιος, λέει, να είχα ένα σπίτι στην ακροθαλασσιά και να αγνάντευα στον ορίζοντα. Και όταν βαριόμουν να έπαιρνα την Ναυσικά και να πηγαίναμε στην Ρώμη, στο Παρίσι, στη Βουδαπέστη, σε όλο τον κόσμο. Αλλά και τα ονειράτα μου λάθος τα έκανα. Ερχόντουσαν εμβόλιμες οι σκέψεις για την δουλειά, τα χρέη και σιγά σιγά αυτές οι καταραμένες σκέψεις γινόντουσαν κυρίαρχες και έπνιγαν την ονειροπόληση. Και τα λεφτά… φτηνή δικαιολογία ήταν. Υπήρξαν οι εποχές που τα βολεύαμε καλά. Θα μπορούσαμε να πάμε στην Ρώμη. Είχαν ξεπεταχθεί και τα παιδιά, ακόμα και ο Περικλής που ήρθε τρία χρόνια μετά τον Αντώνη, είχε κλείσει τα πέντε όταν τα οικονομικά μας γνώριζαν δόξες. Τέλος πάντων. Μετρήσαμε τον χρόνο λάθος. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι το κάθε λεπτό που φεύγει είναι μοναδικό και όμοιο του δεν θα υπάρξει άλλο.
Μα, θα με ρωτήσετε, στιγμές όμορφες δεν έζησες; Έζησα κύριοι δικαστές. Φυσικά και έζησα. Και αυτές είναι που με συντροφεύουν στις δυσκολίες μου. Όμως οι άλλες, αυτές που δεν έζησα, είναι εκείνες που με πνίγουν. Και τώρα ενώπιον σας, έτσι για να σας έχω μάρτυρες στην εξομολόγηση μου, θέλω να πω για τούτες τις ορφανές στιγμές. Θα αναρωτιέστε τώρα τι με έπιασε και μιλάω σαν γέρος ογδόντα ετών. Είναι αυτό που έλεγα για τον χρόνο. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, θα πούμε και για τον χρόνο αλλά αργότερα.
Αλλά μιας και το έφερε η κουβέντα για τον χρόνο να σας πω ότι γεννήθηκα πριν από 47 χρόνια σε ένα μικρό ορεινό χωριό, από γονείς φτωχούς πλην τίμιους. Δύσκολα τα έφερναν βόλτα, είχαν να θρέψουν, εκτός από τους ίδιους, άλλα πέντε στόματα. Τέσσερα παιδιά και την μακαρίτισσα την γιαγιά μου – απ΄ την πλευρά του πατέρα μου. Μεροδούλι – μεροφάι ήταν η ζωή τους. Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί στην οικογένεια. Αυτό είχε τα καλά του, είχε και τα στραβά του. Το καλό ήταν ότι είχα πολλούς για να με φροντίζουν και το κακό είναι ότι, από την πλευρά των γονιών μου, μάλλον με «αυτόματο πιλότο» μεγάλωσα.
Οι καλύτερες στιγμές μου, τις θυμάμαι πάντα με νοσταλγία, ήταν όταν με έπαιρνε στην αγκαλιά της η γιαγιά και μούλεγε παραμύθια και ιστορίες από την ζωή της. Μερικές φορές μάλιστα, με μπέρδευε. Ανακάτωνε τις ιστορίες μεταξύ τους και κάθε φορά έκανε διαφορετικό συνδυασμό. Δεν ήξερα αν αυτά που μούλεγε ήταν αλήθεια ή τά΄ βγαζε απ΄ το μυαλό της. Ίσως να συνέβαιναν και τα δύο.
Η γιαγιά μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία. «Να ζήσω παιδάκι μου», έλεγε πολλές φορές, «να σε δω παντρεμένο. Μόνο που θέλω να αγαπάς την οικογένεια σου. Να φροντίζεις τα παιδιά σου». Αυτά τα λόγια δεν τα ξέχασα ποτέ. Με σημάδεψαν και με συντρόφευσαν σε όλη μου την ζωή. Είχαν ριζώσει τόσο καλά στην ψυχή μου που καμιά κατάσταση δεν μπόρεσε να τις ξεριζώσει.
Ίσως να λάθεψα στον τρόπο που τα φρόντιζα τα παιδιά μου, αλλά αυτή η φροντίδα ήταν πάντα ο οδηγός μου. Κάθε γονιός δυο σφάλματα κάνει. Το ένα είναι ότι προσπαθεί να αποφύγει τις λαθεμένες, κατά την κρίση του, πράξεις των δικών του γονιών και το άλλο είναι ότι εντέλει αντιγράφει τους δικούς του γονείς. Αυτά τα σφάλματα ούτε και εγώ τα απέφυγα, μόνο που άργησα να το καταλάβω. Τα παιδιά μου είχαν πια μεγαλώσει, είχε φτιαχτεί το είναι τους και εγώ βρήκα σύμβουλό μου το χειρότερο. Τις ενοχές μου. Και δεν μπορούσα να τις κουμαντάρω.
Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά και με ήθελαν κοντά τους εγώ έλειπα και όταν αυτά μεγάλωσαν και ήθελαν μόνα τους να γευθούν τις στιγμές τους εγώ τα φόρτωνα με την παρουσία μου. Δεν λέω πως θα ΄πρεπε να εξαφανιστώ απ΄ την ζωή τους, αλλά θέλει τρόπο αυτή η επαφή. Και εγώ αυτόν τον τρόπο δεν τον είχα. Βέβαια τον τελευταίο χρόνο είχα αλλάξει… έφταιγε η ρημάδα η δουλειά. Όλα στραβά μου πήγαν. Θα σας τα πω και αυτά, έχουν την σημασία τους.
Όπως σας είπα, έχω τρία παιδιά. Την Ευριδίκη, δεκαεννιά χρονώ κοπέλα, σπουδάζει στη νομική. Θέλει να γίνει σαν εσάς, δικαστίνα. Αυτό το κορίτσι είχε πάντα το αίσθημα του δικαίου, που λένε. Δεν ξέρω τι απόφαση θα έπαιρνε αν ήταν στην θέση σας. Ίσως να ήταν ίδια με την δική σας: «Σύμφωνα με τον νόμο τάδε και τάδε σας κρίνω ένοχο. Κύριε εισαγγελέα επί της ποινής»! Το είδα στα μάτια της κύριοι δικαστές. Όταν ο πρόεδρος ανακοίνωνε την απόφαση του δικαστηρίου η ματιά της έλαμψε. Ένιωσε το δίκαιο να επικρατεί! Ευτυχώς που δεν είναι ακόμα δικαστίνα και άφησε την ψυχή της να νιώσει και να εκφραστεί. Λέω πως την καταλαβαίνω, αλλά από την άλλη δεν καταλαβαίνω πως γίνεται και αυτή δεν καταλαβαίνει πως νιώθω εγώ. Μπερδεμένη ιστορία ο άνθρωπος.
Κάποτε αυτός ο ορθολογισμός της με είχε βολέψει. Είχαμε ένα άγριο καυγά με την Ναυσικά. Δεν αφιέρωνα, έλεγε, καθόλου χρόνο για τα παιδιά, την οικογένεια και άλλα τέτοια. Δίκιο είχε εδώ που τα λέμε, αλλά και εγώ είχα το δικό μου δίκιο. Είχα ένα μαγαζί, εμπορευόμουν ρούχα, και όλες τις ώρες τις έτρωγα εκεί. Μεγάλος ο ανταγωνισμός και τα ωράρια εξαντλητικά. Το βράδυ όταν γυρνούσα σπίτι ήμουν τόσο κουρασμένος που το μόνο που ήθελα ήταν να χαλαρώσω καμιά ώρα και να πάω για ύπνο. Και η Ευριδίκη – κοίτα πως δένει το όνομα καμιά φορά – δώδεκα χρονώ τότε, άκουσε τον καυγά και ήρθε στην κουζίνα, στον χώρο που συνήθως λογομαχούσαμε με την Ναυσικά. «Μαμά», της είπε, «ο μπαμπάς δουλεύει τόσες ώρες για να φέρνει λεφτά στο σπίτι. Αν δεν δουλέψει τι θα κάνουμε;». Έλειπα και στην Ευριδίκη. Όμως έβαλε την λογική της πάνω από τα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή όχι, όμως αυτή ήταν και είναι η Ευριδίκη. Ο Αντώνης από την άλλη, τώρα είναι στα δεκαοχτώ, τελείωσε την τεχνική σχολή, δεν τά΄ παιρνε τα γράμματα και από νωρίς τον στείλαμε να μάθει ηλεκτρολόγος και τώρα ετοιμάζεται για το στρατιωτικό του. Ο Αντώνης λοιπόν, αν και ζόρικο παιδί, κατά βάθος είναι πολύ ευαίσθητος. Η ανασφάλεια είναι που τον κάνει να δείχνει αγριωπός. Τον είδατε πως έφυγε από δω σχεδόν τρέχοντας μόλις άκουσε τα «είκοσι χρόνια κάθειρξη»; Δεν ήθελε να δείτε το δάκρυ του. Εκείνη την στιγμή ήθελα να βγω έξω από την αίθουσα και να τον αγκαλιάσω. Όχι ότι η Ναυσικά ή τα άλλα τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από μια αγκαλιά. Αλλά ο Αντώνης δεν ξέρει πώς να ξεσπάσει. Ίσως ετούτη την ώρα να είναι σε κανένα μπαρ και να πίνει μέχρι να μεθύσει. Θυμάμαι, όταν ήταν εννιά χρονώ, τον έπιασε η μάνα του να έχει πάρει μια γόπα από τσιγάρο και να προσπαθεί να την ανάψει. Κυριακή ήταν, δεν δούλευα εκείνη την μέρα. Με φωνάζει η Ναυσικά για να μου πει τι είχε αντικρύσει. Θόλωσα και φέρθηκα όπως θα είχε φερθεί και ο πατέρας μου… άρχισα να τον χτυπώ, που σε πονεί και που σε σφάζει, που λένε. Ο Αντώνης δεν έβγαλε άχνα. Ούτε ένα δάκρυ. Και όσο τον έβλεπα ανέκφραστο, τόσο νευρίαζα. Θα του΄ χα κάνει μεγάλο κακό αν δεν έμπαινε στην μέση η Ναυσικά: «Νικήτα, σταμάτα! Θα το σκοτώσεις το παιδί! Νικήτα!». Κάποια στιγμή, το βράδυ, όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι, τον είδα να κάθεται στο πάτωμα, στο σαλόνι, με κλειστό το φως και να κλαίει. Ένιωσα άσχημα. Και πιο πολύ άσχημα ένιωσα που δεν τον πλησίασα να τον πάρω μια αγκαλιά. Να μιλήσω μαζί του. Για τα δικά του σφάλματα και για τα δικά μου σφάλματα. Αυτή είναι μια άλλη αγκαλιά που του χρωστάω. Μαζί με την συγνώμη για ότι έκανα λάθος.
Ο Περικλής, το στερνοπούλι μας, είναι τώρα στα δεκαπέντε. Καλό παιδί και αυτό. Το πιο καλομαθημένο. Όμως δεν είναι άβουλος, το κάθε άλλο. Και δεν ντρέπεται να πει την γνώμη του, όποια και αν είναι αυτή. Ακούσατε που φώναξε κάποιος «Ντροπή!»; Ο Περικλής ήταν. Έχει και αυτός το δίκαιο μέσα του. Μόνο που πολλές φορές είναι αλλιώτικο από των πολλών. Δεν νοιάζεται για τους τύπους. Η ουσία τον ενδιαφέρει. Και είναι και μελετηρό παιδί. Όχι μόνο για τα μαθήματα του σχολείου του, όπως η Ευριδίκη. Διαβάζει και άλλα βιβλία. Έτσι θρασύς και ντόμπρος που είναι, τον φοβάμαι λιγάκι σε τούτη την κοινωνία των υποκριτών. Αλλά θα τα καταφέρει.
Αυτά είναι τα παιδιά μου κύριοι δικαστές. Αυτά είναι τα παιδιά που έφερα στον κόσμο με δική μου ευθύνη και που ακόμα δεν έχουν ανοίξει τα φτερά τους. Ακόμα πάνω μου στηρίζονται. Μόνο που τώρα πια εγώ δεν μπορώ να τα στηρίξω. Ούτε να τα βοηθήσω. Έχει δύσκολο ρόλο η Ναυσικά. Πρέπει μόνη της να πορευτεί και δεν είναι εύκολο. Όχι ότι δεν έχει τις δυνατότητες. Μα αλλιώς έχει μάθει. Πώς να αρχίσεις μια άλλη ζωή στα σαράντα δύο σου με τόσες σκοτούρες, τόσες ευθύνες, τόση λύπη. Αχ! Ναυσικά μου! Είμαι αδύναμος πια. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα. Και τόσα χρόνια σε πλήγωσα. Και δεν σε πήγα και σε κείνο το ρημαδιασμένο ταξίδι στην Ρώμη. Περάσαμε πολλά μαζί.
Όμως έχεις και εσύ ευθύνη. Με τον τρόπο σου μου επέτρεψες να μιζεριάσουμε. Έπρεπε να με ταρακουνήσεις. Μια φορά το προσπάθησε η Ναυσικά να με ταρακουνήσει και ήταν στην χειρότερη στιγμή μου. Είχα «τυφλωθεί». Ρίξαμε έναν καυγά τότε! Πάνε τώρα πέντε χρόνια, η αρχή της κατρακύλας μου. Όλος ο κόσμος είχε παθιαστεί με το χρηματιστήριο. Ξαφνικά θα γέμιζε η γη πλούσιους! Δεν θα υπήρχε κανείς φτωχός! Παρά μόνο ο δειλός! Και γω που ήμουν μέχρι τότε ένας απλός άνθρωπος που κοίταζε μόνο την δουλίτσα του, αποφάσισα να τολμήσω. Με έπεισε βλέπετε ο Αποστόλης. Ο Αποστόλης είχε κατάστημα υποδημάτων, απέναντι από το δικό μου μαγαζί. Με έφαγε: «Μωρέ Νικήτα, θα πεθάνουμε και ακόμα παπούτσια και ρούχα θα πουλάμε. Τι μιζέρια είναι αυτή; Κοίτα τον Τάκη, καινούριο τζιπ αγόρασε μέσα σε ένα μήνα! Α! εγώ το πήρα απόφαση. Έχω κάτι λεφτουδάκια στην άκρη, θα τα ρίξω στο χρηματιστήριο να δω καμιά άσπρη μέρα».
Εγώ στην αρχή είχα αντιρρήσεις. Που να μπλέκεις τώρα… τι σχέση είχα εγώ με μετοχές, με μερίδια, με χρηματιστήρια! Όμως έβλεπα τον Τάκη, τον Γιώργο, τον Λεωνίδα… όλοι τους είχαν παρατήσει τις δουλειές τους και συζητούσαν για τα κέρδη τους. Και είχα και τον Αποστόλη να με πιλατεύει. Δεν του κρατάω κακία. Θύμα ήταν και αυτός! Με τα πολλά το πήρα απόφαση. Έβγαλα από την τράπεζα κάτι οικονομίες που είχα, για την κακιά την ώρα, και τά ΄ριξα στο χρηματιστήριο. Κάθε μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο, έτσι είχαμε συνεννοηθεί, ο χρηματιστής που με είχε αναλάβει και μού΄ λεγε: «Νικήτα, τόσα κερδίσαμε σήμερα»! Άρχισα να πιστεύω ότι ήταν ζήτημα χρόνου για να λυθεί το οικονομικό μου πρόβλημα. Αλλά το κεφάλαιο που είχα ρίξει ήταν μικρό, δεν έβγαινε έτσι η δουλειά! Με πίεζε και ο χρηματιστής «Βρες λεφτά, τώρα που είναι ευκαιρία», μιλούσαν και όλοι με σιγουριά για το πόσο καλά πάει το χρηματιστήριο, πολύ θέλει ο αδαής; Αποφάσισα να πάρω δάνειο. Εκεί ήταν που αντέδρασε η Ναυσικά. Και όταν είχα βγάλει τα λεφτά από την τράπεζα είχε στενοχωρηθεί. «Μωρέ Νικήτα», μου είχε πει, «μήπως τα χάσουμε;». Μα είδε την σιγουριά μου και έκανε πίσω. Όταν όμως της είπα για το δάνειο ήταν κάθετα αντίθετη. Πάντα φοβόταν τα δάνεια. Εντάξει να χάναμε τα λεφτά που είχαμε στην άκρη, άσχημο θα ήταν αλλά δεν θα καταστρεφόμασταν κιόλας! Αν όμως δεν μπορούσαμε να εξοφλήσουμε το δάνειο; Και καυγαδίσαμε. Και βγήκαν όλα της τα παράπονα. Για το ότι την είχα παραμελήσει, για το ταξίδι στη Ρώμη που ποτέ δεν κάναμε, για τις ώρες που έλειπα από το σπίτι… όλα τα θυμήθηκε. Εγώ όμως, όπως σας είπα, είχα τυφλωθεί.
Μετά από μια βδομάδα πήρα δάνειο από την τράπεζα και το΄ ριξα στο χρηματιστήριο. Και πως τάφερε η τύχη και από την επόμενη μέρα το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει. «Διορθώνονται οι τιμές» με καθησύχαζε ο χρηματιστής, «Θα ανέβει πάλι και μάλιστα πολύ». Τώρα γιατί όταν πέφτουν οι μετοχές λένε ότι διορθώνονται ποτέ δεν το κατάλαβα. Διόρθωση στην διόρθωση οι μετοχές είχαν πάρει την κατρακύλα. Υπομονή στην υπομονή έχασα ότι είχα κερδίσει και άρχισα να χάνω και από το κεφάλαιο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Να «σκοτώσω» τις μετοχές μου και ότι σώσω ή να περιμένω μπας και ανέβει, να βγάλω τουλάχιστον το κεφάλαιο; Και περίμενα. Και εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι! Όχι μόνο έχασα τις οικονομίες μου, είχα και ένα βαρβάτο δάνειο να τρέχει. Και η δουλειά να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ότι και αν μου έλεγε η Ναυσικά δίκιο θα είχε. Αλλά δεν είπε τίποτε. Και αυτό ήταν το χειρότερο. Και δεν έφτανε που δεν έκανε ούτε καν ένα σχόλιο αλλά πρότεινε και μια λύση που δεν θα τολμούσα ποτέ να μην προτείνω εγώ.
Ένα μικρό χωραφάκι που το είχε κληρονομήσει από τον πατέρα της… καταλαβαίνετε… Κοψοχρονιά το δώσαμε! Καταφέραμε τουλάχιστον να ξοφλήσουμε το μεγαλύτερο μέρος του δανείου. Είχε φτάσει η κακιά ώρα που φοβόμασταν αλλά οικονομίες δεν είχαμε. Μόνο χρέη. Προσπαθούσα να τα κουτσοβολέψω με το μαγαζί. Αλλά όπως σας είπα η δουλειά δεν τράβαγε. Και τα έξοδα κάθε μέρα και γινόντουσαν περισσότερα. Είχα φτάσει σε σημείο απόγνωσης.
Όχι, όχι, δεν ήταν τότε που αποφάσισα για τις ληστείες. Αυτό έγινε αργότερα. Τότε προσπάθησα να τα βγάλω πέρα μόνο με την δουλειά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερνα. Βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Σκέφτηκα να αλλάξω δουλειά, αλλά τι να έκανα; Μ΄ αυτό το μαγαζί είχα μεγαλώσει. Άλλες γνώσεις δεν είχα. Τα βράδια, σαν γυρνούσα απογοητευμένος στο σπίτι, αντίκριζα το βλέμμα της Ναυσικάς… με κοίταζε με ένα τρόπο! Σαν να μού΄ λεγε: «Λυπάμαι για σένα» και «Δεν στα ΄λεγα γω;». Σκηνή όμως δεν μου έκανε ποτέ. Ο καυγάς μας είχε ολοκληρωθεί εκείνο το βράδυ που της είχα πει ότι θα έπαιρνα το δάνειο. Ήμουν ξεροκέφαλος. Τυφλώθηκα. Αν είχα εκείνες τις οικονομίες θα μπορούσα να κάνω ένα άνοιγμα στην δουλειά. Ενώ έτσι…
Με τα πολλά, για να μην πολυλογώ, καταλαβαίνω, έχετε και σεις τις δουλειές σας, τις έννοιες σας, λέτε τώρα από μέσα σας «Άντε Νικήτα, στην ουσία, να τελειώνουμε!». Δίκιο έχετε. Μα για σκεφτείτε λίγο, τι είναι η ζωή; Ένα πέρασμα, σε λίγο χρόνο. Μη βιάζεστε λοιπόν. Δεν υπάρχει λόγος. Όσο και αν βιαστούμε εμείς οι άνθρωποι πάντα κάποιο υπόλοιπο θα αφήσουμε πίσω μας!
Τέλος πάντων. Σας έλεγα ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο αμήν. Και να ΄ναι καλά η Ναυσικά, έδωσε ξανά μια λύση. «Νικήτα», μου είχε πει, «να βρω και γω μια δουλειά. Τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν με έχουν ανάγκη πια!». Στην αρχή ήμουν αρνητικός. Δεν ήθελα να βγει στην δουλειά η Ναυσικά. Δεν ξέρω αν ήμουν συντηρητικός ή όχι, αλλά θεωρούσα ότι η προσφορά της στο σπίτι ήταν σημαντική και απαραίτητη. Μετά ήταν και οι ενοχές μου. Γιατί να πληρώσει αυτή τα δικά μου λάθη; Ήδη την είχα πληγώσει πολύ με το οικοπεδάκι. Ένα όνειρο είχε η Ναυσικά. Όταν με το καλό τα παιδιά φτάνανε στην ηλικία που το καθένα θα είχε την δική του ζωή και μεις θα βγαίναμε στην σύνταξη, να χτίζαμε εκεί ένα μικρό σπιτάκι και να περνούσαμε ήρεμα και γαλήνια τα γεράματα μας. Και το όνειρο αυτό της το διέλυσα εγώ με τις μωροφιλοδοξίες μου. Έφταιγα εγώ θα μου πείτε; Τότε όλοι έτσι σκεφτόντουσαν και ενεργούσαν. Και οι πολιτικοί μας αυτό έλεγαν: «Η οικονομία πάει καλά και το χρηματιστήριο θα συνεχίσει να ανεβαίνει». Ακόμα και όταν άρχισε η κατρακύλα το ίδιο παραμύθι μας έλεγαν. Άνθρωπος είμαι. Παρασύρθηκα. Βέβαια, θα μου πείτε, στην ηλικία μου έπρεπε να γνωρίζω πως δουλεύει το σύστημα. Να γνωρίζω ότι όλο αυτό το οικοδόμημα το έφτιαξαν οι ισχυροί, οι πλούσιοι. Και φυσικά δεν το έφτιαξαν για να γίνουν και οι φτωχοί πλούσιοι αλλά για να πλουτίσουν οι ίδιοι ακόμα περισσότερο. Και αυτοί είναι που στηρίζουν τους πολιτικούς. Έτσι δεν είναι; Και γιατί να τους στηρίξουν; Μα για να τους προστατεύουν! Απλά πράγματα, που, ακόμα και ένα παιδί μπορεί να τα καταλάβει. Όχι εγώ, ένας ενήλικας που έχει χορτάσει όλα τα χρόνια της ζωής του από παραμύθια! Ομολογώ κύριοι δικαστές, ότι για αυτή τη βλακώδη αφέλεια μου είμαι ένοχος. Και ως ένοχος δέχθηκα την τιμωρία που μου αρμόζει. Έχασα ότι είχα και δεν είχα!
Την πάτησα σαν τον πρωτάρη που μπαίνει σε μια παράνομη λέσχη και επειδή τον αφήνουν να κερδίσει τις πρώτες παρτίδες στην πόκα, πιστεύει ότι μπορεί να τους τα πάρει χοντρά. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι όλοι αυτοί, χαρτοπαίχτες, ιδιοκτήτες της λέσχης, μπράβοι, όλοι τους, είναι μια κλίκα. Και τον παίζουν πόκα με σημαδεμένη τράπουλα. Που πας ρε κακομοίρη! Θα σε γδάρουν τα λαμόγια! Και να πεις ότι δεν ξέρεις πως λειτουργούν τα πράγματα… Και αν καμιά φορά κάποιος από εμάς τους «φτωχούς της ζωής» ή τους «αφελείς των λεσχών» καταφέρει να κερδίσει κάτι… για άλλοθι του συστήματος πρόκειται! Είναι το καρώτο που μας δίνουν για να έχουμε κάποια ελπίδα και να μην επαναστατήσουμε. Και τα λέω αυτά, εγώ, ένας απλός οικογενειάρχης. Που άκουσε τις σειρήνες των καρώτων τους και κόντεψα να διαλύσω την οικογένεια μου.
Θα μου πείτε τώρα, τι επιμένω με αυτά, αφού τα είπαμε. Δεν λέω, τα είπαμε. Αλλά είναι ένα από τα χρέη που δεν θα καταφέρω να ξεπληρώσω όσο θα΄ μαι σε τούτη την ζωή. Με κυνηγάει αυτή η περίοδος της ζωής μου και με κυνηγάει περισσότερο, όταν εξαιτίας μου, η Ναυσικά έγινε παραδουλεύτρα. Οι αντιρρήσεις μου βλέπετε δεν κράτησαν για πολύ. Έτσι που πήγαινε το μαγαζί, ούτε φαί δεν θα είχαμε στο τέλος. Έτσι ένα βράδυ που η Ναυσικά έθεσε πάλι το θέμα, να έβρισκε μια δουλειά δηλαδή, της είπα «Ναι». Με πλήγωσε αυτό το «Ναι». Γιατί στην ουσία του ήταν «Όχι»…
«Όχι» στις υποσχέσεις που τις είχα δώσει πριν παντρευτούμε ότι θα την έχω σαν βασίλισσα. «Όχι» στα όνειρα μας. «Όχι» στην οικογένεια μας. «Όχι» στις δικές μας στιγμές. «Όχι» στο ταξίδι στην Ρώμη. Ναι, ήταν το τελειωτικό «Όχι»! Ένα «Όχι» στην ίδια μας την ζωή. Στα θέλω μας. Στην πορεία μας. Στους στόχους μας. Ίσως όλα αυτά να τα είχαμε βάλει ήδη στην άκρη, χρόνια πριν. Μα μες στο μυαλό μας ζούσαν. Είχαμε την ελπίδα πως θα τα ανασύρουμε, πως κάποτε, έστω και αργά, θα τα κάναμε πράξη. Μα λέγοντας αυτό το «Ναι» έβαλα μια μεγάλη τελεία στα όνειρα μας. Τους είπα «Όχι»!
Η Ναυσικά λοιπόν έπιασε δουλειά σε ένα σπίτι, οικιακή βοηθός, παραδουλεύτρες της έλεγαν παλιότερα. Για ένα χρόνο σχεδόν αυτή συντηρούσε το σπίτι. Είχαν χαθεί στο παρελθόν οι στιγμές που τα οικονομικά μας ήταν ανθηρά. Το μαγαζί ίσα που έβγαζε τα έξοδα του και το ενοίκιο του σπιτιού μας. Είχα αρχίσει να νιώθω άχρηστος. Πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι με έδειχναν με το δάκτυλο και με έκαναν παράδειγμα προς αποφυγή. Τα παιδιά ήταν μονίμως στεναχωρημένα. Έβλεπαν και μένα που ήμουν συνεχώς αμίλητος… Μάλιστα πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε για μια χρονιά την ξένη γλώσσα από τον Περικλή μιας και το φροντιστήριο από την Ευρυδίκη δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε, ήταν η τελευταία της χρονιά πριν τις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.
Δεν θα σας μαυρίσω την ψυχή περιγράφοντας εκείνες τις θλιβερές μέρες. Δεν έχει νόημα εξάλλου. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν οι χειρότερες. Αυτές ακολούθησαν.
Λένε ότι το ένα κακό φέρνει το άλλο. Και σε μένα ήρθαν μαζεμένα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα, στο λίγο χρόνο που μου απέμεινε. Ήταν Παρασκευή, στα μέσα του Νοέμβρη. Ήταν λίγος καιρός που δεν ένιωθα καλά. Στην αρχή τόριξα στην στεναχώρια μου. Όμως οι πόνοι με έκαναν να πάω στο γιατρό, να κάνω κάποιες εξετάσεις. Εγώ δεν ήθελα, η Ναυσικά επέμενε. Τέλος πάντων, πήγα έκανα τις εξετάσεις και εκείνη την Παρασκευή πήγα να πάρω τις απαντήσεις. Ο γιατρός ήταν περισσότερο σοβαρός από ότι συνήθως. Με κοίταξε για λίγο στα μάτια, έβαλε τα δυο του χέρια στο πηγούνι και με φωνή που προσπαθούσε να την κρατήσει σταθερή μου είπε το φοβερό νέο: Είχα καρκίνο. Πάγωσα.
Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωθα εκείνες τις πρώτες στιγμές, ούτε μπορώ να σας πω τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Ο γιατρός για να καθησυχάσει λίγο μου είπε ότι με την κατάλληλη θεραπεία είχα ελπίδες να ζήσω, όμως η ουσία ήταν πως δεν είχα πολύ ζωή μπροστά μου.
Γύρισα σπίτι μετά από τρεις ώρες. Τρεις ώρες περπατούσα στην πόλη λες και η συλλογή εικόνων θα απάλυνε το αναπόφευκτο. Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε, όμως όταν ξέρεις τον χρόνο του θανάτου σου τα πάντα είναι διαφορετικά. Αυτό που με βασάνισε περισσότερο κατά την διάρκεια της πεζοπορίας μου ήταν η οικογένεια μου. Πως τους το λένε και τι τους λένε. Και αποφάσισα να μην τους πω την αλήθεια. Θα πληγωθούν που θα πληγωθούν με τον θάνατο μου, δεν ήθελα να τους κάνω αυτόν τον πόνο μεγαλύτερο. Τους είπα το λιγότερο, ότι είχα ένα μικρό πρόβλημα με τα νεφρά μου και πως με την κατάλληλη θεραπεία όλα θα πήγαιναν καλά.
Η Ναυσικά, είμαι σίγουρος γι΄ αυτό, κατάλαβε ότι έλεγα ψέματα, μα δεν είπε τίποτα. Και το απόγευμα εκείνης της Παρασκευής ήρθε και το άλλο μαντάτο. Η οικογένεια που δούλευε η Ναυσικά θα έφευγε από την πόλη σε ένα μήνα και έτσι δεν θα την χρειάζονταν άλλο… Η Ναυσικά μου έλεγε να μην στεναχωριέμαι, πως θα έβρισκε αλλού δουλειά, αλλά εμένα άλλα με βασάνιζαν… σε λίγους μήνες θα έμεναν μόνοι! Και τελείως απροστάτευτοι. Έπρεπε κάτι να κάνω. Να τους βοηθήσω. Να έβρισκα λεφτά…
Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει και κύριοι δικαστές σαν να με χτύπησε ρεύμα, μου ήρθε η ιδέα: τα λεφτά είναι στις τράπεζες! Ναι, τότε ήταν που πήρα την απόφαση που έγινε η αιτία να βρίσκομαι εδώ. Στην αρχή είχα διλλήματα. Πώς να το κάνω, αν πρέπει, ξέρετε τώρα τι μπορεί να βασανίζει έναν άνθρωπο νομοταγή! Όμως η θέληση μου να αφήσω ένα αποκούμπι στην Ναυσικά και στα παιδιά μου υπερίσχυσαν των διλλημάτων μου. Τρία πράγματα χρειαζόμουνα. Θάρρος, θράσος και ένα ψεύτικο πιστόλι. Ναι, δεν σκέφτηκα ποτέ να βρω ένα αληθινό όπλο. Ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει καμιά φορά… λεφτά ήθελα όχι να πάρω κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μου!
Τα βρήκα και τα τρία, δηλαδή βρήκα το ψεύτικο πιστόλι, βρήκα ένα ψευτοθράσος και ελάχιστο θάρρος. Όταν μπήκα στην πρώτη τράπεζα να κλέψω ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω από την αγωνία μου. Τα λεφτά που πήρα δεν ήταν πολλά, μόλις δέκα χιλιάδες Ευρώ… άσχετα αν οι εφημερίδες την άλλη μέρα έγραψαν για εκατό χιλιάδες! Υπερβολές του Τύπου. Και μένα με παρουσίαζαν σαν έναν τρομερό και επικίνδυνο εγκληματία: «Ο ληστής, που δεν φορούσε μάσκα, έσπειρε τον τρόμο χθες το πρωί, και απειλώντας με περίστροφο τους υπαλλήλους και τους πελάτες, απέσπασε εκατό χιλιάδες Ευρώ»!. Οι περιγραφές ήταν απίστευτες. Ακόμα και εγώ φοβήθηκα με τον εαυτό μου. Η μόνη αλήθεια που έγραψαν ήταν ότι δεν φορούσα μάσκα. Δεν με ενδιέφερε.
Στην δεύτερη ληστεία η δημόσια εικόνα μου άλλαξε: «Ο ληστής που δεν φορούσε για άλλη μια φορά μάσκα, αν και απείλησε με περίστροφο τους υπαλλήλους ήταν ευγενικός απέναντί τους».
Ναι, ήμουν ευγενικός. Την δουλειά τους έκαναν οι άνθρωποι και πήγαινα εγώ να τους χαλάσω την μέρα και να τους τρομοκρατήσω. Έκανα άλλες τρεις ληστείες και πια ένιωθα πως γινόμουν συμπαθής στον κόσμο. Μόνο που δεν τα υπολόγιζα καλά. Πίστευα ότι με μια – δυο ληστείες θα συγκέντρωνα ένα αξιόλογο ποσό και θα σταματούσα. Όμως όσο εύκολα μπορεί να σε κλέψει νομότυπα μια τράπεζα, τόσο δύσκολα μπορείς να της αποσπάσεις χρήματα. Πέντε ληστείες και είχα μαζέψει 85.000 Ευρώ. Και είχα εκτεθεί… άλλο να κάνεις μια ληστεία χωρίς μάσκα, άλλο πέντε!
Είχαν την φωτογραφία μου από τις κάμερες παρακολούθησης και αποφάσισαν να με επικηρύξουν! Πεντακόσιες χιλιάδες Ευρώ σε όποιον με κατέδιδε, ήμουν έτοιμος να καταδώσω εγώ τον εαυτό μου! Όλες οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδη την φωτογραφία μου. Δεν είχα πια καμιά ελπίδα. Θα με έπιαναν.
Από τις εφημερίδες είδε και η Ναυσικά τα κατορθώματα μου. Τι να πεις και τι να εξηγήσεις. Τα είπα όλα, για τον καρκίνο, για τους φόβους μου, για την ανάγκη μου να τους εξασφαλίσω. Δεν θα σας κουράσω με τις κουβέντες που έκανα με την Ναυσικά και τα παιδιά.
Απλά, την ίδια μέρα, τι μέρα δηλαδή νύχτα ήταν, έφυγα από το σπίτι για να μην με βρουν. Ήταν σίγουρο ότι κάποιος γείτονας ή γνωστός θα έδινε την κατάλληλη πληροφορία στην αστυνομία. Ήταν μάλιστα περίεργο που δεν με είχαν βρει ακόμα. Στην Ναυσικά είπα να μην ανησυχεί, ήξερα που να κρυφτώ και ότι θα της τηλεφωνούσα την επόμενη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι γυρνούσα στους δρόμους και σκεφτόμουν πως τα είχα καταφέρει έτσι! Όσο μου απέμεινε να ζήσω να είμαι μακριά από τους ανθρώπους που αγαπώ και μ΄ αγαπάν.
Το πρωινό με βρήκε σε ένα παγκάκι, ταλαιπωρημένο και κουρασμένο. Τον είδα να πλησιάζει μα δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Έβγαλε από την τσέπη του μια φωτογραφία και την κοίταξε. Για μια στιγμή έμεινε αναποφάσιστος. Άνθρωπος είναι και αυτός. Φοβήθηκε. Ήρθε δίπλα μου κρατώντας κρυφά δήθεν το όπλο του. Σηκώθηκα και του έδωσα τα χέρια για να μου περάσει χειροπέδες…
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Τα λεφτά τα πήραν πίσω… σχεδόν όλα! Είχα κρύψει λίγα, δεν θα σας πω που, αυτό θα το μάθει η Ναυσικά όταν πεθάνω, σε δυο μήνες από τώρα! Ένα μέρος από αυτά είναι για την κηδεία μου, να μην τρέχουν για δανεικά τέτοιες δύσκολες ώρες και τα υπόλοιπα τα άφησα για να κάνουν πράξη την τελευταία μου επιθυμία. Να κάνουν όλοι μαζί ένα ταξίδι στην Ρώμη. Την Ρώμη που δεν αξιώθηκα να δω εγώ.
Καταλάβατε λοιπόν κύριοι δικαστές γιατί γέλασα με τα «είκοσι χρόνια κάθειρξη», δυο μήνες και πολύ σας είναι. Τυπικά είχατε δίκιο, αν και μου επιβάλλατε την ανώτερη ποινή. Ίσως επειδή έπρεπε να ικανοποιήσετε, όχι το κοινό αίσθημα, αλλά το σύστημα. Ποιος ήμουν εγώ, ούτε καν ένας εγκληματίας της προκοπής δεν ήμουν, που θα έπαιρνε από τους «κλέφτες» τα «κλεμμένα» λεφτά τους. Και τελειώνοντας να σας πω κύριε εισαγγελέα, να μην μου ασκήσετε δίωξη για εξύβριση και συκοφαντία εναντίον των τραπεζών και της δικαιοσύνης. Δεν θα προλάβετε, πιστέψτε με, να φέρετε την υπόθεση μέχρι το ακροατήριο. Μόνο αν θέλετε, διατάξτε να με βάλουν σε ένα κελί που να έχει δυτικό παράθυρο, να βλέπει προς την Ρώμη.