Η απόγνωση του ψηφοφόρου (2)

Στο προηγούμενο κείμενο μου «Η απόγνωση του ψηφοφόρου» υπήρξαν κάποια σχόλια και μια παρότρυνση να εκφραστώ και για τα κόμματα που σύμφωνα με την προπαγάνδα λέγονται μικρά και στις δημοσκοπήσεις παρουσιάζονται κάτω από το εκλογικό όριο εκπροσώπησης στην βουλή.

Οπότε, ως λογική συνέπεια, σαν άλλος Σαμαράς θα προχωρήσω στο κείμενο «Η απόγνωση του ψηφοφόρου (2)»…

Εν ολίγοις στο προηγούμενο κείμενο εξέφρασα την άποψη ότι στην παρούσα φάση ανάμεσα στον στρατηγικό στόχο και την τακτική κίνηση θα πρέπει να επιλέξουμε την τακτική κίνηση, δηλαδή την συμμετοχή στις εκλογές και όχι στην αποχή. Δεν θα αναλύσω ξανά το σκεπτικό. Στην συνέχεια εξήγησα γιατί τα κόμματα που δημοσκοπικά φαίνεται να μπαίνουν στην βουλή δεν με εκφράζουν.

Και πάμε τώρα στα μικρότερα κόμματα. Στο προηγούμενο κείμενο μου έγραψα ότι «δεν δείχνουν καταρχάς (πριν δηλαδή τα κρίνω και επί της πολιτικής) την δυναμική να πιάσουν το 3%. Αυτό σημαίνει ότι με τον εκλογικό τους νόμο οι ψήφοι αυτοί θα μεταφραστούν σε βουλευτικές έδρες των μεγαλύτερων κομμάτων και ιδιαίτερα του πρώτου».

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι

ότι αν τελικά επειδή δεν υπάρχει κανένα κόμμα από αυτά που μπαίνουν στην βουλή να με εκφράζει οδηγηθώ στην αποχή τότε με την στάση μου αυτή θα στηρίξω τα κόμματα που έχω απορρίψει!!!

Και ήρθε η ώρα να γίνω ο κάβουρας που θα περπατήσει στα κάρβουνα… Αφού, λοιπόν είτε απέχω, είτε ψηφίσω λευκό ή άκυρο είτε ψηφίσω κάποιο μικρό κόμμα επί της ουσίας θα ενισχύσω τα συστημικά κόμματα πως θα πρέπει να λειτουργήσω με βάση την λογική μου;

Αν υπάρχει ένα κόμμα από τα μικρά που να μου δίνει κάποιο πολιτικό πάτημα να το στηρίξω θα πρέπει να το κάνω δίνοντας του την ευκαιρία να αποκτήσει μια δυναμική ώστε να καταφέρει πράγματι να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα για την χώρα και τους πολίτες. Με δυο λόγια, μάλλον είναι προτιμότερο να στηριχθεί κάποιο μικρό κόμμα παρά να απέχω…

Δεν θα αναφερθώ στα δεκάδες κόμματα που υπήρχαν και στο παρελθόν αλλά στα κόμματα που δημιουργήθηκαν εντός της κρίσης. Και ουσιαστικά με δύο από αυτά, τα οποία αναφέρθηκαν και στα σχόλια του προηγούμενου κειμένου. Το κόμμα των πειρατών και το ΕΠΑΜ.

Το κόμμα των πειρατών έχει κάποιες καλές ιδέες, όπως η διαφάνεια, η δημοκρατία και η ελευθερία αλλά αυτά τα πλαίσια που αναφέρει θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι ένα βασικό τμήμα σε μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Είναι αποσπασματικές προτάσεις (καλές βέβαια) αλλά δεν αρκούν για να αλλάξουν τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη. Προτείνουν αλλαγές σημαντικές αλλά όχι τέτοιες που θα έδιναν μια ολοκληρωμένη λύση.

Το ΕΠΑΜ. Τον Καζάκη τον παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή που οδηγηθήκαμε στο μνημόνιο. Σε πολλές από τις απόψεις του συμφωνώ. Σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να έχει ταύτιση απόψεων. Το πολιτικό πλαίσιο που προτείνει το ΕΠΑΜ έχει πολλά θετικά στοιχεία και είναι πιο ολοκληρωμένο από αυτό των πειρατών. Μια ζύμωση αυτών των δύο κομμάτων θα έφερνε ίσως μια ακόμα καλύτερη πρόταση.

Με το ΕΠΑΜ έχω μια διαφωνία που σε επίπεδο στρατηγικής είναι σοβαρή και στο επίπεδο τακτικής μπορεί να ξεπεραστεί. Αυτή η διαφωνία έχει να κάνει με τις συμμαχίες με όλους ανάκατα. Στρατηγικά αυτό θα οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο καθώς θα υπάρχουν σημαντικές αντιθέσεις ως προς την πορεία της χώρας. Τακτικά η κίνηση αυτή μεταφράζεται από τον Καζάκη ως «ας σώσουμε τώρα την χώρα από την κατοχή ενωμένοι όλοι μαζί και μετά έχουμε τον χρόνο να διαχωριστούμε και να επιλέξει ο λαός την πορεία που θέλει».

Έχει μια βάση αυτή η λογική. Σε επίπεδο τακτικής κίνησης είναι κατανοητή. Όμως, δεν ξέρω, θα προτιμούσα σε αυτήν την συμμαχία, τουλάχιστον να μην υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που έχουν παίξει ενεργό ρόλο από την μεταπολίτευση και μετά. Και για να το πω απλά: Ο Παπαθεμελής με χαλάει σε αυτήν την προσπάθεια. Υπουργός ήταν στο σύστημα που δημιούργησε το πρόβλημα. Και ιδεολογικά δεν μου κάνει.

Δεν θα πω τι θα επιλέξω τελικώς. Και πράγματι πιστεύω ότι τα δύο αυτά κείμενα είναι απλά ένα πλαίσιο συζήτησης. Αυτό που με σιγουριά θα πω είναι πως όποια απόφαση και αν πάρω δεν θα είναι με την καρδιά αλλά με την ψυχρή λογική. Θα προσπαθήσω να έχω μια επιλογή που θα θεωρώ ότι εξυπηρετεί το μέλλον των πολιτών αυτής της χώρας. (Για την ηλιθιότητα των πολιτών θα μιλήσουμε άλλη φορά).

Και επειδή σε ένα σχόλιο μου ζητήθηκε να πω για τον Δημαρά και τον Καμμένο. Για τον Καμμένο έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο. Η προσθήκη του Δημαρά δεν αλλάζει την άποψη μου. Προτείνει μια θολωμένη πολιτική προσπαθώντας από την μια να πει το αυτονόητο, ότι η λύση δεν μπορεί να είναι με τα δάνεια της ΕΕ και το ξεπούλημα λαού και χώρας και από την άλλη επειδή στο κόμμα του έχει μεταπηδήσει η μισή ΝΔ (και ο ίδιος…) θέλει να είναι εντός ευρώ και να πληρώσουμε αλλά λίγο κλπ…

Ελπίζω να μην θέλει κάποιος να σχολιάσω και το κόμμα της Κατσέλη!!! Η υποκρισία έχει και τα όρια της.

Εν κατακλείδι:

Πιστεύω ότι οι επόμενες εκλογές, και θα συμφωνήσω με τον Πάγκαλο, που θα γίνουν το πολύ σε ένα χρόνο, θα είναι τελείως διαφορετικές από τις τωρινές που είναι επίσης διαφορετικές από όλες τις προηγούμενες.

 Η αποχή, το λευκό και το άκυρο θα δώσουν την ευκαιρία στα μνημονιακά κόμματα να παίξουν επικοινωνιακά με τα έγκυρα ποσοστά, τα οποία είναι διαφορετικά από την πραγματική υποστήριξη που έχουν. Οπότε έστω και για λόγους τακτικής θα πρέπει να συμμετέχουμε.

Από εκεί και πέρα το τι ψηφίζεις είναι πράγματι πονοκέφαλος. Πιστεύω ότι με αυτά τα δύο κείμενα καταλαβαίνει κανείς προς τα πού προσανατολίζομαι. Και περιμένω γνώμες και απόψεις…

Οπότε για να κάνει το κύκλο του το κείμενο θα τελειώσω όπως άρχισα: Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Μικρός Φωκίων