Της μειοψηφίας το κιγκλίδωμα

Γενικώς δεν είμαι υπέρ των παρελάσεων. Τους νεκρούς που πολέμησαν για την πατρίδα τους τιμάς αλλιώς. Προστατεύοντας, ας πούμε, τα συμφέροντα της.

 Ούτε την δύναμη σου δείχνεις. Ιδιαίτερα με τις παρελάσεις των σχολείων. Αλλά είναι άλλο θέμα αυτό.

Για πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι υπέρ των παρελάσεων. Ίσως γιατί οι παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου 2011 τίμησαν, όπως είπε και ο Γλέζος, το πραγματικό νόημα τους.

Οι μειοψηφίες τρομαγμένες έτρεψαν να κρυφτούν κάτω από τα φουστάνια των προστατών τους.

Ο θεσμός Παπούλιας μας είπε ότι δεν μπορούμε να τον λέμε προδότη γιατί πολέμησε από 15 χρονών για την πατρίδα. Και θίχθηκε.

Όταν τα ΜΑΤ της πολιτείας που εκπροσωπεί ψέκαζαν τον Γλέζο, που και αυτός πολέμησε για την πατρίδα, δεν τον είδα να θίγεται και να δακρύζει.

Μάλλον θα είχε δουλειά εκείνη την ώρα και δεν το πρόσεξε. Θα μέτραγε το αντίτιμο της προσφοράς του στην πατρίδα.

Ίσως ήρθε η ώρα να καταλάβει και αυτός ότι δεν μπορεί να παριστάνει το διακοσμητικό στοιχείο σε μια πολιτεία όπου οι θεσμοί της έχουν αυτοκαταργηθεί και όπου η εθνική κυριαρχία έχει παραδοθεί στην τρόικα.

Ποιον θεσμό να σεβαστεί ο λαός; Αυτόν τον θεσμό που εντός του καταληστεύτηκε η χώρα και πλούτισαν τα λαμόγια, πολιτικοί και μη, και όπου στην συνέχεια καταδίκασε τους πολίτες σε δεκαετίες ανέχειας και ανεργίας;

Ο Παπούλιας αν ήθελε πραγματικά να τιμήσει τους αγώνες που είχε κάνει για την πατρίδα θα έπρεπε αμέσως μόλις υπογράφτηκε η δανειακή σύμβαση του μνημονίου όπου με αυτήν οδηγούνταν οι πολίτες στον αφανισμό και η χώρα σε προτεκτοράτο μιας και απεμπολούσε τα κυριαρχικά της δικαιώματα, θα έπρεπε λοιπόν να μην το δεχθεί. Ας είχε παραιτηθεί…

Αλλά προείχε η σωτηρία των τραπεζών βλέπεις. Έπεται η πατρίδα και οι πολίτες.

Αλλά πασοκικός σοσιαλιστής δεν είναι; Τι περιμένεις.

Πολύ δάκρυ έπεσε από όλο το πολιτικό σύστημα, μη του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρούμενου για το κράξιμο στον θεσμικό Παπούλια.

Καθένας σε τούτη την χώρα έχει τις ευθύνες του, κάνει τις επιλογές του και εισπράττει το ανάλογο (τουλάχιστον ηθικό» αντάλλαγμα.

Τα ΜΜΕ άρχισαν με μια φωνή μαζί με την κυβέρνηση να λένε ότι δεν έγινε και τίποτα, ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ιστορίες.

ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη, ΣΥΡΙΖΑ στην Πάτρα, στην Ηλεία, στα Γιάννενα, στο Ηράκλειο, στο Παρίσι… τώρα και στην γειτονιά σου.

ΣΥΡΙΖΑ πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Κάποτε αυτό το επιχείρημα έπειθε κάποιους ανθρώπους. Αλλά πλέον όταν όλοι είναι στον δρόμο και φωνάζουν τότε ξέρουν ότι δεν τους καθοδηγεί (που πολύ θα ήθελε) κανένας ΣΥΡΙΖΑ. Ο θυμός τους τους καθογηγεί.

Κατά τα άλλα μίλησε και ο Δημαράς στο MEGA για να πει ότι αυτός γλίτωσε το κράξιμο και ο καημένος ο Καψής συνέχιζε να ουρλιάζει «Καταδικάζετε τα επεισόδια;».

Ακόμα και όταν έκλεισε το τηλέφωνο επέμενε στην κορυφαία ερώτηση του. Δεν είχε προλάβει φαίνεται το κοντρόλ να του πει ότι μιλάει στο κενό…

Και ξαφνικά, πάλι στο Mega ενώ παρακολουθούσα τις αγωνιώδης προσπάθειες της προπαγάνδας αναφέρθηκαν σε κάποιο άρθρο ενός γερμανού (δεν συγκράτησα λεπτομέρειες) ο οποίος έγραφε ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα ίσως να υπάρχει και η πιθανότητα μιας δικτατορίας (όχι του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή).

Και ο Στραβελάκης αναπήδησε από την καρέκλα του για να πει ότι δεν είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα και η δημοκρατία μας και οι θεσμοί μας και μπλα μπλα…

Ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούσα ότι ο γερμανός έκφραζε μια δική του εκτίμηση και ως εδώ, ο Στραβελάκης με την επιθετική του στάση (όπου η άμυνα μετατρέπεται σε επίθεση) με έκανε να φοβηθώ. Λες να έρχεται οσονούπω μια δικτατορία;

Δεν πάει πολύς καιρός που ήταν ακριβώς, μα ακριβώς, η ίδια αντίδραση στο άκουσμα των λέξεων, πτώχευση, χρεοκοπία, κούρεμα…

Με 151 ψήφους θα περάσει και το νέο δάνειο σωτηρίας μας έπειτα από το κούρεμα που μας έκαναν αυξάνοντας κατά 30 δις το χρέος μας.

Μην έρθει και σε δύσκολη θέση ο Αντώνης. Το σύστημα, νομίζει, ότι τον χρειάζεται και τον προστατεύει.

Με 180 ο Αντώνης ή θα έπρεπε να συνυπογράψει ή να πήγαινε σε εκλογές όπου θα ήταν αναγκασμένος (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) να είναι αυτός που θα σχημάτιζε την επόμενη κυβέρνηση που θα τιμούσε τις υπογραφές της χώρας.

Όμως είναι λίγο νωρίς να καεί. Ας μείνει το ήδη καμένο ΠΑΣΟΚ, όσο αντέξει. Και μετά έρχεται και ο Αντώνης.

Το σύστημα θέλει να συνεχιστεί το γνωστό παιχνίδι εναλλαγής των δύο κομμάτων στην εξουσία. Γι΄ αυτό το ΠΑΣΟΚ βοηθάει την ΝΔ και η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ.

Το ίδιο κάνουν και οι δημοσιογράφοι – παπαγαλάκια. Στηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Βέβαια επειδή οι καιροί είναι πονηροί σιγοντάρουν λίγο και τα άλλα κόμματα. Σου λέει, εκεί που να μας προκύψει κανένα κίνημα με όλους αυτούς που είναι αγανακτισμένοι ας οδηγήσουμε τον θυμό τους προς τα υπάρχοντα κόμματα, που τα ξέρουμε και που μια χαρά εξυπηρετούν το σύστημα.

Όμως ο θυμός των πολιτών είναι ο άγνωστος Χ. Ο λαός είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Και πολλές φορές έτοιμος να ακολουθήσει τον πρώτο λαοπλάνο που θα του βρεθεί στον δρόμο.

Κάποτε, ίσως, θα έπρεπε αυτός ο λαός να μην περιμένει τους σωτήρες αλλά να σκεφτεί ότι το προσωπικό του καλό περνάει μέσα από το καλό του γείτονα, του συνάνθρωπου του. Και να αποκτήσει πολιτική παιδεία ώστε να μπορεί να ξεχωρίζει τι πρεσβεύει ο κάθε σωτήρας του.

 Μικρός Φωκίων