Το δίλλημα «Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» είναι άνευ αντικειμένου. Το μνημόνιο είναι σαφώς μία ευλογία για τον τόπο και οι πολίτες πρέπει να είναι ευτυχισμένοι για αυτό που τους συνέβη.
Θα μπορούσα να αναφερθώ στην διαμορφωθείσα κατάσταση από την δική μου εμπειρία. Να πω δηλαδή ότι τον τελευταίο χρόνο είχα την χαρά να αποκτήσω και εγώ και η σύντροφός μου πάρα πολύ χρόνο, τον οποίο τον χαραμίζαμε πριν σε κάτι που μας σκλάβωνε. Στην δουλειά. Ενώ τώρα αποδεσμευμένοι από τα δεσμά της εργασίας μπορούμε να απολαύσουμε την ζωή, να ξυπνάμε ότι ώρα θέλουμε, να έχουμε χάσει κιλά από τον περιορισμό του φαγητού, να έχουμε την δυνατότητα να φιλοσοφούμε…
Ακόμα θα μπορούσα να πω ότι πλέον κάνουμε τις βόλτες μας στις αγορές χωρίς να αισθανόμαστε μειονεκτικά που δεν έχουμε λεφτά για αγορές. Και αυτό γιατί τώρα πια τα περισσότερα καταστήματα είναι κλειστά.
Ακόμα και ψυχολογικά το μνημόνιο μας έχει κάνει καλό. Βλέπουμε για παράδειγμα τους μικροεπιχειρηματίες να κλείνουν τις δουλειές τους και αισθανόμαστε την χαρά της εκδίκησης. Επιτέλους και αυτοί ήρθαν στην χειρότερη κατάσταση, αυτήν που βρισκόμαστε και εμείς.
Την ίδια χαρά νιώθουμε όταν βλέπουμε να κόβονται τα δώρα, τα επιδόματα, να «κουρεύονται» οι μισθοί, να βουλιάζουμε όλοι μαζί.
Όμως σε αυτό το κείμενο δεν θέλω να γράψω για τον εαυτό μου. Θέλω να υπερασπιστώ το μνημόνιο με βάση το εθνικό καλό, με βάση το σύνολο του ελληνικού λαού.
Είναι πράγματι μία μεγάλη επιτυχία να έχεις την δυνατότητα να κηρύξεις πτώχευση ή να χρησιμοποιήσεις αυτήν την δυνατότητα για να «πείσεις» τους εταίρους να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί και αυτήν την δυνατότητα να την μετατρέπεις σε ενυπόθηκα δάνεια.
Ώστε όταν θα κηρύξεις την πτώχευση να μην χάσουν οι τράπεζες και οι περίφημες αγορές αλλά το ελληνικό δημόσιο.
Γιατί η στάση πληρωμών κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα κηρυχθεί.
Αυτό που έκανε η Ελλάδα το περιέγραψε ένας οικονομολόγος (δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του) λέγοντας ότι ήταν σαν να είχαμε δανειστεί λεφτά από την γιαγιά μας και ανταλλάξαμε αυτό το δάνειο με δάνειο από την μαφία.
Σαφώς και το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο. Η ανεργία έχει ρυθμούς ανάπτυξης πρωτόγνωρους για τα τελευταία χρόνια. Οι εργαζόμενοι πλέον δεν είναι άβουλα όντα που δέχονται οι μισθοί τους να καθορίζονται από τους εργατοπατέρες αλλά θεωρούνται άξιοι και ικανοί να διαπραγματεύονται μόνοι τους τους μισθούς τους.
Κάτι αναχρονιστικές αηδίες, όπως δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματα αδείας, επιτέλους μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Επίσης, επιτέλους, δίνουμε στην τρίτη ηλικία την αξία που πραγματικά έχει. Είναι προσβολή να θεωρούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλέον απόμαχοι της ζωής. Με το νέο ασφαλιστικό (και θα διορθωθεί ακόμα περισσότερο εφέτος) πλέον οι ηλικιωμένοι θα μπορούν να αποδεικνύουν δουλεύοντας ότι δεν είναι ανίκανοι.
Άσε που εργαζόμενοι μέχρι την τελευταία τους πνοή δεν θα περάσουν αυτό το μαρτύριο που είχαν υποστεί οι προηγούμενες γενιές. Έβγαιναν στην σύνταξη και ξαφνικά είχαν τόσο χρόνο που δεν ήξεραν τι να τον κάνουν. Και τους έπιανε ψυχοπλάκωμα.
Φυσικά, έχουν και την ευτυχία, να μην μπλέξουν με τα γρανάζια της γραφειοκρατίας περιμένοντας 1-2 χρόνια μέχρι να βγει υ σύνταξη τους.
Με το μνημόνιο λοιπόν, τέλος η γραφειοκρατία.
Και το σημαντικότερο όλων. Επιτέλους η χώρα μας θα μπορεί να συγκριθεί με τις τριτοκοσμικές χώρες, με αρκετές ελπίδες οι μισθοί να είναι στο μέσο όρο των χωρών αυτών. Αφού αποτύχαμε στον στόχο να συγκλίνουν οι μισθοί μας με το μέσο όρο της Ε.Ε. θα πετύχουμε να συγκλίνουν οι μισθοί μας με το μέσο όρο του τρίτου κόσμου.
Όταν από την αποτυχία φτάνουμε στην επιτυχία πώς να μην είμαστε ευτυχείς…
Η αλήθεια είναι ότι έχω άπειρα επιχειρήματα για να υπερασπιστώ το μνημόνιο. Αλλά αυτά δεν χρειάζονται όταν η καθημερινή εικόνα μιλάει μόνη της.
Οι πολίτες αυτής της χώρας περπατούν στους δρόμους ευδιάθετοι. Και αισιόδοξοι.
Μικρός Φωκίων
Κείμενο εκ του protagοn προερχόμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου