Στο προηγούμενο κείμενο μου «Η απόγνωση του ψηφοφόρου»
υπήρξαν κάποια σχόλια και μια παρότρυνση να εκφραστώ και για τα κόμματα που
σύμφωνα με την προπαγάνδα λέγονται μικρά και στις δημοσκοπήσεις παρουσιάζονται
κάτω από το εκλογικό όριο εκπροσώπησης στην βουλή.
Οπότε, ως λογική συνέπεια, σαν άλλος Σαμαράς θα προχωρήσω
στο κείμενο «Η απόγνωση του ψηφοφόρου (2)»…
Εν ολίγοις στο προηγούμενο κείμενο εξέφρασα την άποψη ότι
στην παρούσα φάση ανάμεσα στον στρατηγικό στόχο και την τακτική κίνηση θα
πρέπει να επιλέξουμε την τακτική κίνηση, δηλαδή την συμμετοχή στις εκλογές και
όχι στην αποχή. Δεν θα αναλύσω ξανά το σκεπτικό. Στην συνέχεια εξήγησα γιατί τα
κόμματα που δημοσκοπικά φαίνεται να μπαίνουν στην βουλή δεν με εκφράζουν.
Και πάμε τώρα στα μικρότερα κόμματα. Στο προηγούμενο κείμενο
μου έγραψα ότι «δεν δείχνουν καταρχάς (πριν δηλαδή τα κρίνω και επί της
πολιτικής) την δυναμική να πιάσουν το 3%. Αυτό σημαίνει ότι με τον εκλογικό
τους νόμο οι ψήφοι αυτοί θα μεταφραστούν σε βουλευτικές έδρες των μεγαλύτερων
κομμάτων και ιδιαίτερα του πρώτου».
Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι